Twee berichten!!

Let op! Ik heb vandaag twee berichten gepubliceerd. Scrol dus eerst even naar beneden voor het bericht 'zoektocht' en daarna 'van oost naar west'. Of gebruik het menu hier naast aan de rechterkant.

Ik zit in mijn laatste 2 weekjes Noorwegen... Daarna zal er nog wel een berichtje volgen en dan is het alweer over!

Van oost naar west

Al een tijdje heb ik in mijn hoofd om naar Bergen te gaan. Tot nu toe kwam het er elke keer niet van, maar nu besluit ik spijkers met koppen te slaan.
Ik zoek vantevoren alles uit, reserveer overnachtingen, trein tickets en maak een planning.
Donderdag avond vertrek ik met de trein. De auto mag lekker thuis blijven; de reis is te lang en over teveel bergen om nu met de auto te willen doen. De trein is makkelijker.
Het eerste gedeelte van de treinreis is het druk en lawaaierig en tot mijn schrik merk ik dat ik nogal wagenziek word. Met zo’n lange reis nog voor de boeg ben ik daar niet echt gelukkig mee. Dit eerste traject is vrij kort en we stoppen in Drammen. Daar heb ik twee uur totdat de trein naar Bergen komt, dus ik besluit Drammen in te gaan. Best een leuk stadje, aan de rivier en met de berghellingen erachter. Ik zie de verlichte ski pistes op de achtergrond. Het centrum is vrij klein, maar wel gezellig.

Het is wel koud en het sneeuwt iets, dus ik ga toch weer terug naar het station en wacht droog en warm in de hal. De trein naar Bergen doet er 7 uur over. Ik vertrek uit Drammen om 12 uur en ben dan om 7 uur in Bergen. De trein is wel luxe. Lekkere stoelen, die een eind naar achteren kunnen kantelen. Elke passagier heeft een setje met een deken, opblaasbaar kussentje, oordopjes en een slaapmaskertje.Het is wel makkelijk dat ik de tickets al heb geboekt. Dat is ten eerste een stuk goedkoper en verder stap ik gewoon de trein in, zoek mijn stoelnummer op en als de conducteur langs komt vraagt ie alleen maar of ik “Noelle” ben, ik bevestig en krijg mijn bonnetje. Ideaal.Ik slaap wel wat in de trein, maar word wel om de haverklap wakker. Ik ben blij als we in Bergen aankomen.

Het is nog donker en vrij koud. Alles is natuurlijk nog dicht, maar daar had ik op geanticipeerd. Ik wandel dus door de stad heen richting de Fløibanen; een kabelspoorweg die de berg Fløien opgaat. Daar is het ook nog doodstil, totdat er langzaam steeds meer kinderen binnendruppelen. Het is een uitje van één van de ‘barnehagen’ (soort kleuterscholen). De barnehagen zijn erg actief in Noorwegen. Ze nemen de kinderen overal mee naar toe en doen van alles met ze. Deze groep gaat dus de berg op. Veel gejengel als de ouders weg gaan, maar zodra ze in de kabelbaan stappen zijn ze het alweer vergeten. We gaan naar boven en krijgen dan geweldige uitzicht over de stad. Al die lichtjes!! We komen boven aan en daar blijf ik wel 10 minuten op het uitkijkpunt staan. Super mooi!

Dan heb ik het koud en het restaurant en kiosk zijn nog dicht, dus ik ga een stukje wandelen om weer warm te worden. Het is jammer dat het nog zo donker is, want het is hier schitterend. Verscheidene meertjes, beekjes, grasvelden en bos. Als ik terug kom bij het uitzichtspunt is het licht aan het worden.

Dan neem ik de kabelbaan weer naar beneden. Ik heb het nu toch wel erg koud, dus ik besluit ergens naar binnen te willen. Ik besluit naar het Aquarium te gaan. Ik heb de bus net gemist, dus ik loop erheen. Het is 20 minuten lopen dus dat kan makkelijk. De stad is nu echt wakker, het verkeer is op gang gekomen, de vismarkt is open en de winkels gaan open. Het heeft een gezellig sfeertje.

Ik bereik het aquarium tegelijk met een groep buitenlanders. Het blijken immigranten en vluchtelingen te zijn die een cursus Noors volgen en nu met de hele cursus een uitje maken naar het Aquarium. De groepleider weet overal wat te vertellen, dus ik luister mee. Het langzame duidelijke Noors is ook voor mij goed te volgen.

Het valt me onmiddelijk op hoe saai en leeg de verblijven van de dieren zijn. Betonnen bassins zonder enige verrijking. Als ik dan de dieren observeer, zie ik ook bijna overal stereotypien. Triest... Sommige aquaria zijn wel een stuk beter, maar vooral de zeehonden, krokodillen en aapjes zitten in kleine en vrij saaie verblijven.

De dierverzorgers zijn wel begaan met de dieren en vertellen er leuk over. Als ik niet zo op het welzijn zou letten en niet de vergelijking met het dolfinarium zou maken, zou het vast heel erg leuk zijn. Nu is het wel aardig, maar totaal niet indrukwekkend.

Terwijl ik mijn tas wat re-organiseer en bijna wil vertrekken, hoor ik opeens ‘heeeee, Noelle!!!’. Compleet verbaasd kijk ik op, want ik verwacht hiet echt niemand die me kent. Het is Liz! Één van de Amerikaanse studenten die ik heb leren kennen op de uni! Wat ontzettend toevallig dat we nu allebei in Bergen zijn en dat we elkaar in zo’n grote stad dan ook nog tegen het lijf lopen! We wisselen telefoon nummers uit en spreken af elkaar ’s avonds weer te ontmoeten.

Ik verlaat het aquarium en loop de stad weer in. Na een klein half uurtje lopen bereik ik de universiteit van Bergen. Schitterend gebouw. Zo zou onze universiteit er ook wel uit mogen zien!nu.

Binnen hebben ze de “natural history collections” en “cultural history collections”. Ik kies voor de eerste. De man achter de kassa verveelt zich duidelijk en bindt snel een gesprek aan. Wel gezellig. Daarna maak ik een rondje door de ‘collections’. Het is een indrukwekkende verzameling en leuk om doorheen te lopen. Daarna loop ik door de botanische tuinen, die in de winter uiterst saai zijn natuurlijk, naar het zeevaart museum. Dat is toch niet helemaal mijn interesse, hoewel het wel leuk is omdat Bergen zo sterk met de zeevaart geassocieerd is. Tegen 3en gaan ze sluiten en ga ik er dus ook uit. Ik loop terug richting het centrum. Ik loop door de winkelstraten en dan richting de bushaltes. Het is wat zoeken tot ik de juiste buslijn heb gevonden, en dan ga ik eerst naar het hostel wat ik geboekt heb. Het ligt wat buiten het centrum op een berghelling. Met de bus is het 20 minuutjes. In het hostel vind ik mijn kamer en plof neer. Al snel ontmoet ik de meiden waarmee ik de kamer deel; twee Noorse meisjes en Aitzpea uit Baskenland. We babbelen wat en dan slaap ik even een uurtje, want ik ben toch wel goed moe.

Ik laat mijn rugzak achter in het hostel en neem alleen een klein tasje mee. Ik stap uit in de hoofdstraat en snuffel daar in alle winkeltjes en shop wat. Ook ga ik langs ‘pepperkake byen’ oftwel peperkoek-stad! Lachen! Ze hebben uit peperkoek een hele stad gebouwd, met kastelen, huizen, kerken, boten, etc.. Ik voel me enigszins belachelijk als één van de weinige volwassenen die tussen de kinderen door lopen, maar het is wel erg grappig.

Daarna loop ik naar het pension waar Liz verblijft en we maken er samen nog een gezellig avondje van. Een wandelingetje door de stad, samen koffie met wafels drinken en uiteindelijk moet ze om 11 uur de trein naar huis hebben. Ik ga dan terug naar de bushalte en stap in de eerste bus die langs komt. Pas als de bus een eind buiten de stad stopt merk ik dat het de verkeerde bus is!! Iedereen, inclusief bus chauffeur, stapt uit. Oeps, niet zo handig. Ik ga de bus chauffeur achter na en vraag hem hoe ik het snelst bij het hostel kan komen. Hij legt uit dat het lopend nog een heel eind is. Ik kan beter een kwartiertje wachten, dan gaat hij richting het centrum terug en dan kan ik daar de juiste bus oppikken. Dat doe ik dan maar en uiteindelijk is het half 1 als ik terug ben bij het hostel en stilletjes mn bed in ga zonder de anderen wakker te maken.

Zaterdag ben ik niet zo vroeg als ik bedoeld had. Om kwart over 9 ontbijt ik samen met de Noorse meiden en pas om half 11 nemen we de bus naar het centrum. Daar gaan we onze eigen weg. Ik loop richting de haven en vind onderweg één van de winkeltjes die ik graag wilde opzoeken; Husfliden. De vertaling heb ik niet opgezocht, maar het zal geheid ‘huisvlijt’ zijn. J Dat klopt binnen ook helemaal. Ze verkopen allerlei wol en stoffen, klederdracht-kleding, gebreide truien, maar ook mooie keuken-spullen en wat souvenirs. Ik snuffel door de winkel en ga door naar de tweede verdieping. Daar tref ik een stuk of 8 vrouwen rond een tafel, al kletsend en thee drinkend, maar vooral breiend!! Zij breien de truien die beneden te koop zijn!

Daarna loop ik naar het tourist informatiecentrum wat in de schitterende Fresco Hall zit. Vanaf daar loop ik over de vismarkt waar ik nu iets meer tijd spendeer. De verkopers zijn erg vriendelijk en kunnen een flink aantal talen, wat ze leuk vinden om te oefenen.

Dan loop ik over ‘Bryggen’ naar de St Mariakirken. Het oudste nog bestaande gebouw in Bergen. Het is helaas gesloten, dus ik loop er alleen even omheen.

Daar vlakbij zit het Bryggen’s museum. De beneden verdieping vertelt alles over de historie van Bergen en voornamelijk de haven-wijk. Op de verdiepingen daarboven zijn exposities over mythische wezens en hekserij.

Van daaruit is het maar een klein stukje lopen naar de Rosenkrantz toren en Håkonshallen. Håkonshallen is open, dus ga ik naar binnen. Dit is een indrukwekkend fort en de zalen binnen zijn nog in goede staat. Ook de omgeving is schitterend en ik maak een wandeling om de forten heen.

Als ik terug loop over de Bryggen neem ik echt de tijd om die wijk te verkennen. Het is geweldig! De houten huisjes, zelfs de vloer in de steegjes is van hout, de nauwe gangetjes tussen de huizen waar je kan zien dat er lukraak hier en daar dingen zijn aangebouwd als er meer ruimte nodig was, de binnenplaatjes met waterputten, etc.. Het is alsof je terug bent in de Middeleeuwen. Maar dit is niet nagemaakt zoals in open lucht musea e.d., dit is echt! Dit is zoals het vroeger was en is nog steeds zo in gebruikt. Dat maakt het toch wel speciaal. Het is natuurlijk ook niet voor niets een Unesco World Heritage Site.

Daar vind ik ook verschillende oude winkeltjes die er al generaties lang zitten. Oude ambachten, beeldhouwers, pottenbakkers, steen en kristal bewerkers, leer-bewerkers, hoe langer ik er rond loop hoe meer ik vind. Met moeite hou ik me in om niet overal wat te kopen, maar ook het rondkijken is al geweldig!

Ik haal een broodje met garnalen op de vismarkt en loop naar de hoofdstraat. Daar hoor ik muziek en er zijn veel mensen. Als ik dichterbij kom, blijkt het een dweilorkest uit Heerenveen te zijn!! Hahaha, je vindt ook overal Nederlanders! Ze spelen erg goed en ik blijf een tijdje luisteren, totdat ik het te koud vind worden.

Dan shop ik nog even en vind een internet café waar ik even mijn mail check.Het is alweer donker.

Ik loop naar een ander deel van de stad en na een half uur vind ik het Science Centre van Bergen. Het is nu al 5 uur en ze sluiten om 6 uur, maar dat betekent dat ik toch mooi nog een uurtje daar door kan brengen. Het is erg leuk gemaakt en het uur is zo om. Dan ga ik terug naar het hostel. Er zijn veel Noren en het is er gezellig.

Ik ga op tijd naar bed en sta zondag vroeg op. Snel ontbijten en dan de bus van 8 uur naar het centrum. Aitzpea gaat met me mee. Ze is de avond ervoor naar het concert van DJ Tiesto geweest en was pas om 4 uur terug in het hostel, dus ze is nog hartstikke moe, maar we willen graag de ‘norway in a nutshell’ tour doen. Ondanks dat we te laat uit de bus stappen doordat we niet goed opletten tijdens het kletsen, zijn we ruim op tijd voor de trein. Aitzpea moet nog kaartjes kopen, dus we gaan in de rij staan. Voor ons staat een groep Spanjaarden. Hun Engels is ver beneden peil en de communucatie met de balie medewerkster gaat op zijn zachtst gezegd moeizaam. Aitzpea en ik schieten te hulp. Ik spreek met de balie medewerkster, vat het samen voor Aitzpea en die vertaalt het in het Spaans. De spanjaarden blijken ook dezelfde tour te willen doen, dus we regelen kaartjes voor ze. Nu vertrekt de trein al bijna, dus gauw springen we erin en zoeken onze plaatsen.Daar blijkt dat de mensen voor ons Nederlands zijn, dus al snel is er niets anders te horen dan Nederlands en Spaans.

We gaan eerst met de trein naar Voss en onderweg wordt het langzaam licht en krijgen we wat mooie blikken over de meren en bergen.

In Voss stappen we over op een bus die ons naar Gudvangen brengt. Het is een schitterende route en we genieten volop. Er ligt overal sneeuw en de besneeuwde boomtoppen en bevroren riviertjes zijn schitterend. Ook komen we langs de waterval Tvindefossen.

Het laatste deel van de reis durft de bus chauffeur niet aan, want er ligt teveel sneeuw en ijs. We nemen dus de nieuwe route en zijn een half uur eerder in Gudvangen dan gepland.Dat geeft ons wel de kans om even rond te lopen, te genieten van de schoonheid van het landschap hier en even koffie te halen.

Vanuit Gudvangen nemen we de boot over deNærøyfjord. Dit is echt het toppunt van de trip! Geweldig!! De fjorden zijn echt iets speciaals en het is erg indrukwekkend. De spanjaarden houden het niet lang uit in de kou en ijzige wind bovendeks, maar een Canadese en ik blijven stug boven staan, want we willen niets missen. De steile wanden, de besneeuwde bergtoppen, de kleine nederzettinkjes, de talloze watervallen, het water wat hier en daar groenblauw van kleur is.... het is allemaal geweldig!

Als we in Flåm aankomen, zijn we koud en hongerig, maar vooral heel enthousiast over wat we hebben gezien. De Canadese en ik gaan samen naar een restaurantje voor een warme chocolademelk en lunch. Daarna gaan we langs het Flåms bana museum en praten met de mensen die hier wonen en werken.
Officieel zouden we om 17.00 de trein naar Myrdal nemen, maar dan is het al donker, dus dat wil ik niet. Ik ga naar het kantoortje van de maatschappij toe en onderhandel over het veranderen van de tickets naar een vroegere trein. Als de Canadese en de Spanjaarden zien wat ik doe, sluiten ze zich gauw aan. Uiteindelijk weet ik voor zowel mezelf als de anderen plaatsen te regelen op de eerdere trein.
Dat blijkt een hele goede zet, want de Flåmsbana is geweldig nu we nog wat kunnen zien. Deze trein stijgt 865 meters, gaat door talloze tunnels, maar zelfs een haarspelbocht in één van de tunnels en geeft geweldige uitzichten over de vallei. Het is schitterend!

Als we in Myrdal aankomen schemert het en na een klein rondje door Myrdal gaan we het warme treinstation in en nemen vanaf daar de trein naar Oslo. Het is een flinke rit en er is weinig te zien nu het donker is. Eenmaal in Oslo gaat de Canadese haar eigen weg en blijven Aitzpea en ik samen. We eten wat en checken waar onze treinen vertrekken. Aitzpea gaat vanaf hier naar het vliegveld en dan morgenochtend naar Spanje terug. Ik pak de trein naar Bø, waar ik om kwart over 1 aankom. Ik graag mijn auto onder de sneeuw en ijs vandaan en ga naar huis. Doodmoe, maar oh zo voldaan en tevreden!!

PS. interesse in meer foto's van mijn tour door west Noorwegen; klik hier.

Zoektocht

Oeps, toch alweer 3 weken geleden dat ik wat heb bericht! De tijd gaat zo snel en ik wil van deze weken zoveel mogelijk genieten!

De week na onze trip naar Kristiansand was een gekke week. Beurtelings druk en vol en dan weer leeg. Dat had dan ook zijn weerslag op mijn stemming. Maandag waren Olga, Elvira, Lucie en Altynai hier en hebben we samen alle voorbereidingen getroffen voor het feestje dinsdag. Zowel Elvira als Tanya zijn deze week jarig, dus er is een feestje voor ze georganiseerd. Tussen de voorbereidingen door schrijf ik een mailtje in het Noors naar Kari, de lerares Noors. Zij is geboren en getogen in Kristiansand en woont daar gedurende de zomers, dus ze vond het erg leuk te horen dat we naar Kristiansand ging. Ik heb vervolgens beloofd haar te laten weten hoe het was. Uiteraard kan ik dat dan niet in het Engels doen, dus ik schrijf in het Noors. Met een woordenboek erbij, dat wel, maar dan lukt het langzaam maar zeker wel een flink verhaal te schrijven. Als ik het eindelijk af heb en op send druk, loopt het internet scherm vast.... Oh nee he.... De hele mail is weg. Het is nergens opgeslagen en ik kan weer opnieuw beginnen. Het is wel een goede oefening voor mijn Noors, maar het neemt akelig veel tijd zo.
Ondertussen blazen we balonnen, hangen slingers op, zetten kaarsjes klaar, pakken cadeautjes in, versieren de muren met foto’s, bakken verjaardags-taart en natuurlijk veel en lekker eten.

Het feest is een groot succes. We zijn met een grote groep mensen en het is erg gezellig. Ondanks al het Russische gebrabbel, zijn er gelukkig ook een paar die Engels spreken. Het eten is heerlijk en het is leuk om alle nationale gerechten uit Ukraine, Uzbekistan en Kyrgyzstan te proberen. We spelen spelletjes, dansen, zingen en Lele en Januz begeleiden op de gitaar.

Het wordt natuurlijk hartstikke laat en daarna moet alles opgeruimd worden. Toch moet ik ’s morgens op tijd op de uni zijn. ’s Morgens nog gauw alle laatste dingen regelen, want de rest van de dag zit bomvol. We gaan vanavond met veldwerk, dus ik moet alle spullen uitzoeken, Frank gauw spreken over welke doelen we ons op richten, een ontmoeting op de rivier met Frode kortsluiten, een auto regelen, met Christian afspreken en de kaarten en lijsten uitprinten.

Daarnaast ben ik gisteren alle haar monsters gaan selecteren die we voor de definitieve analyses willen gebruiken. Tot mijn schrik misten een heel groot deel van de samples. Zowel gisteren als vandaag ben ik dus op zoektocht door de universiteit. Het grootste deel van de monsters vind ik in het genetica lab. Dat is logisch, want daar zijn ze voor het laatst gebruikt. Ik vind een klein setje monsters in Frank’s kantoor. Ik vraag Mona en Imke en Veronica maar die hebben allemaal geen idee. Ik vraag Frode en hij opent een ander deel van het lab voor me, waar ik één haarmonster terug vind. Mijn volgende gang is naar de grote vriezer in de kelder. Ik heb een hekel aan dat ding, maar er zit niets anders op. Na 10 minuten zoeken in de vrieskou moet ik het opgeven; ik heb in totaal zes monsters daar gevonden. Ondertussen heb ik bedacht dat ik Susan kan vragen. Zij werkt nu in Roo’s kantoor en misschien heeft hij ze daar achter gelaten. Susan herinnert zich inderdaad wel haar-envelopjes te hebben gezien, maar ze dacht dat ze leeg waren. We zoeken ze op en een deel blijkt leeg, maar er blijkt ook een deel wél gevuld te zijn!! Langzaam maar zeker wordt de set steeds completer zo, maar wat een zooitje dat dat over de hele uni verspreid is! Ik raak nu uit ideeen, maar mis nog steeds bijna 20 monsters!

Woensdag heb ik daar echter geen tijd meer voor. Voor de internationale studenten is er een uitje georganiseerd naar het museum. Nu ken ik dat al, dus wilde eerst verstek laten gaan, maar het is niet alleen rondleiding door het museum. Daarnaast proberen we verschillende oude ambachten, maken we traditionele gerechten, vertellen Noorse sprookjes en eten daarna allemaal samen. Toch wel erg leuk en gezellig, dus ik ga ook. Ik voel me bijna weer terug op de basisschool; knippen en vlechten om manden te maken, uit wol figuurtjes voor in de kerstboom maken, onder stricte begeleiding van een uitsluitend Noors-sprekende boerin koken we rijstepap en bakken we broden. Alles op de oude manier. Na afloop eten we het eigen gemaakte brood en de rijstepap met suiker en kaneel.

Dan moet ik gauw gauw gaan, want ik heb Ola zo gek gekregen om me opnieuw zijn auto te lenen. Het was wel een geregel, want de auto was nog bij de garage, maar gelukkig was hij op tijd klaar en om half 5 spreken we af. Echter, de auto heeft een nieuw probleempje, want hij kan niet meer op slot. Ola ziet het niet zitten om de auto aan de haven te laten staan ’s nachts, dus hij brengt ons weg en haalt ons op.

Ik heb gelukkig ’s morgens alle spullen al uitgezocht en klaar gezet, dus het inladen is snel gebeurd. Dan rijden we met twee auto’s naar Akkerhaugen en koppelen de boot af. Ola rijdt vervolgens weer terug naar Bø en Christian en ik maken ons klaar voor veldwerk.

Het is minder koud dan vorige nachten gelukkig, maar voor de zekerheid kleden we ons warm aan. We laten de boot te water, laden in en vertrekken. Althans, dat willen we. We drijven de haven uit en ik probeer de motor te starten, maar dat gaat niet. Oh oh.... niet weer he?? Snel check ik alle hendels, maar die zijn goed. Choke aan en verder proberen. Ik blijf aan het startkoord trekken en heb het ondertussen flink warm. Maar de motor geeft geen reactie. Ik kijk vertwijfeld naar Christian en zie dan een grijns doorbreken op zijn gezicht. Ohhhhh, dit klopt niet!! Ik heb zeker iets simpels vergeten en hij zit daar gewoon te genieten hoe ik me in het zweet sta te werken!! En ja hoor, het veiligheidspalletje blijkt er niet op te zitten. Zucht... Ik foeter op Christian dat hij me dat best wel even had kunnen vertellen en hij lacht alleen maar. Nou ja, veiligheidspalletje erop en nog een keer proberen. Ja, nu gaat het in één keer goed, gelukkig. Ik geef gas en we varen een paar meter en dan valt de motor uit. Huh? Wat is dit nou weer? Ik haal de motor uit het water en zie dan hoe een geel band wat we hebben gebruikt om de motor vast te zetten tijdens het transport in de schroef terecht is gekomen en er omheen is gewikkeld. Oeps! Ik haal het band los en gelukkig is de schroef niet beschadigd, wat een geluk!

Nogmaals start ik de motor en nu gaat alles zonder bijzonderheden. We varen naar de burcht van Jan-Marc. We proberen de radio apparatuur en krijgen gelijk een signaal. Ik ben blij verrast dat het werkt. Totdat ik de frequentie check. Hij staat op de frequentie van Tommy ingesteld. Maar dat kan helemaal niet!! Tommy woont twee territoria verderop en kan helemaal niet in deze burcht zitten. Ik controleer snel een aantal andere frequenties. Op alle frequenties krijg ik signalen. Hoe het kan weet ik niet, maar hier kan ik niets mee. Ik schakel de radio uit en weer in en probeer het opnieuw. Nu krijg ik op geen enkele frequentie meer signaal. Pffft, waardeloos. Ik leg de radio weg en besluit het gewoon op zicht te gaan proberen. We maken eerst een rondje door Patmos -1 en 0. We komen daar niet vaak, omdat het erg ondiep is. Het water staat nu wat hoger, dus het gaat net, maar alsnog is het moeizaam manouvreren. We speuren ondertussen de oevers af, maar zien helemaal niets.

Vervolgens gaan we de rivier in en varen het hele eind richting Bråfjorden. Tot onze verbijstering zien we geen énkele bever! We kruisen door zeven territoria en zien niets. Erg frustrerend, want we weten dat ze er wel zijn. Ik vaar dicht langs de oever in het laatste territorium voor Bråfjorden. De oever meandert en ik manouvreer van links naar rechts en heb dan opeens tot mijn schrik de hendel van de motor in mijn handen! Gauw zet ik de motor af. Ik pruts met moeite te hendel er weer op en het lijkt redelijk, maar het gasgeven werkt nu niet meer. Dat is toch wel erg essentieel, dus ik haal de hendel er weer af. Ik heb echter geen idee hoe het allemaal precies werkt en kan het dus niet zo 123 repareren. Christian heeft echter in de zomer als monteur gewerkt, dus hij is beter met dit soort dingen. Toch kost het ons zeker een half uur prutsen en proberen. Meerdere keren lijkt het goed, maar blijkt het toch nét verkeerd te zijn. Op een gegeven moment hebben we het zelfs voor elkaar dat als ik de hendel zo draai dat ik gas geef, dat we langzamer gaan, en als ik het gas terug draai, gaan we harder. Ondertussen dooft mijn lamp uit, blijkbaar is de accu niet goed. Dus zonder licht en zonder motor, dobberen we op de rivier. De stroming is vrij sterk en we kunnen niet eens zien waar we heen gaan. Regelmatig moeten we onze positie controleren en ons met de peddels herpositioneren. We drijven wel een heel eind terug stroomafwaarts...

Uiteindelijk krijgen we het gelukkig weer in orde, maar het heeft veel tijd gekost.

We zijn allebei moe en wat geirriteerd doordat we al zoveel moeilijkheden hebben gehad en nog geen enkel resultaat hebben geboekt. Toch blijven we geintjes maken en werken we prettig samen.Gauw een korte koffie pauze en dan gaan we verder. Als we voorbij de plek zijn waar we motor-problemen kregen, komen we in het territorium van Kolbjørn. Hij is één van de doelen van vanavond. Als we eindelijk een bever spotten, zijn we allebei super gespannen. We turen gauw naar de oormerken. We willen geen bevers onnodig vangen, dus moesten eerst identificeren voordat we kunnen vangen, maar aan de andere kant moeten we snel handelen, anders ontsnapt de bever. Gehaast zoek ik de oormerken op en bevestig dat het Kolbjørn is. Op dat moment duikt Kolbjørn echter al het water in. Gauw gooi ik de papieren aan de kant en geef gas. We volgen de bever. Op dat moment gaat mijn telefoon. Ik weet dat Frode is. Hij heeft vanavond de leiding van de leerstoelgroep en een groepje studenten mee om hen de rivier en het werk met de bevers te laten zien. We hebben beloofd hem halverwege te ontmoeten en hem te waarschuwen als we een bever hebben, zodat de studenten kunnen kijken. Heel mooi plan, maar nú even niet, we zitten in de achtervolging, dus ik negeer de telefoon. Ik weet Kolbjørn af te snijden en voorzichtig terug richting de kant te dwingen. Hij zwemt naar een steiger toe bij een huis. Naast de steiger zie ik hoe hij in een ondiep stuk komt en ik roep naar Christian dat hij moet springen om hem daar te vangen. Christian aarzelt geen moment en springt. Goede timing en goed gemikt, het net gaat over Kolbjørn heen, maar daar stopt het niet. Het ondiepe stuk blijkt maar een heel smal randje, waar wel de bever op zit, maar Christian belandt in het diepe gedeelte! Tot zijn oksels staat hij in het water. Aan alle kanten gutst het ijskoude rivier water zijn pak in. Doordat hij niet genoeg gewicht op het net kan houden, ontsnapt de bever en voor een moment vergeten we hem ook compleet. Eerst moet Christian zo snel mogelijk de boot weer in! Hij klautert de boot in en dan gaat ook zijn telefoon af. Frode natuurlijk. Christian neemt de telefoon op en staat ondertussen te wiebelen in de boot. Zijn gezicht is vertrokken en hij begint gestressed zijn lieslaarzen, jas en schoenen uit te trekken. Ik ben ontzettend bezorgd en bang dat de kou echt ernstig is en we moeten minstens nog een half uur varen naar de haven en dan nog een half uur om alle spullen uit te laden... Dan hoor ik Christian in het Noors zeggen tegen Frode dat hij later terug belt. Hij legt de telefoon weg, trekt gauw zijn broek uit en ik vraag bezorgd of we iets tegen de kou kunnen doen. Misschien kunnen we beter aanleggen en vuur maken. “No!!! This stupid water is working on my bladder!!!” Hahahaha, ik lig helemaal dubbel. In plaats van de kou, is het zijn volle blaas die hem dwars zit. Hij wacht niet tot de boot de oever bereikt, maar plast vanaf de boot in de rivier. Ik lach hem uit en plaag hem. Toch maak ik me nog steeds wel zorgen over de kou nu hij helemaal nat is. Christian houdt echter vol dat het wel gaat en dat hij Kolbjørn terug wil vinden.

Hij belt eerst Frode terug. Frode heeft ook problemen. Het verbindingsstuk tussen de motor en de gastank mist een onderdeel, dus hij kan de motor niet gebruiken. Tja, zonder motor kom je nergens. Hij roeit nu naar een schiereilandje tegenover de haven en gaat daar een vuur stoken. Hij zegt ons terug te varen en hem daar te ontmoeten. Christian zegt dat we eerst Kolbjørn zoeken en dan terug komen. Dus we zoeken verder. Ik probeer mijn aandacht te verdelen tussen het besturen van de boot, het bedienen van de radio, het schijnen langs de oever en het in de gaten houden van Christian, want ik hoop echt dat hij geen problemen krijgt met die kou!

Dan zien we een bever. Acuut vergeten we al het andere. De bever zit bovenop de burcht. Dat is lasting, want dan is de ontsnappingsroute dus heel dichtbij en zodra de bever de burcht in gaat kunnen we er niet meer bij. Ik snij de weg naar de ingang van de burcht af met de boot. Christian springt het water in en klautert naar de kant om bij de top van de burcht te komen. Ik zie de bever naar de andere kant bewegen, dus vaar gauw om de burcht heen om de andere kant af te snijden. De bever ziet geen uitweg richting de burcht en draait zich om en speert het bos in. Christian vliegt er achteraan. Het is vrij dicht begroeid en hij heeft het gigantische net mee, waarmee hij constant vast blijft zitten, dus hij weet de bever niet in te halen. Helaas...

We gaan terug in de boot en varen in de richting waar de bever is verdwenen. Om de bocht en aan het begin van het meer Bråfjorden zien we opnieuw een bever. Waarschijnlijk dezelfde. We kunnen geen oormerken zien, maar zijn het wachten nu zat en willen geen risico meer lopen, we besluiten de bever gelijk te vangen. Gauw vaar ik naar de kant, Christian springt en zet zonder problemen het net er snel overheen. Bingo.

Gauw leg ik de boot vast, grijp de toolbox, juten zak en touw. Ik duw de bever vanuit het net in de juten zak. We zitten aan de rand van de struiken en het is erg oncomfortabel. Ook zitten we compleet onbeschermd voor de wind die over het meer aan komt. Het waait hard en de golven slaan over onze voeten. Brrrrrrr! Geen tijd om na te denken over de kou, we hebben werk te doen! Ik haal de chip reader over de bever heen. Zoals ik al bang was is dit niet Kolbjørn. Het blijkt Leslie te zien. Zij is recent nog gevangen en we hebben haar dus eigenlijk niet nodig. Maar ze heeft blijkbaar haar oormerken verloren, dus die moeten we vernieuwen. Daarnaast proberen we monsters te nemen, want voor de onderzoeken naar de castoreum en anal gland secretion hebben ze nog monsters nodig uit de winter periode. Er wordt dan altijd weinig veldwerk gedaan, dus er zijn weinig monsters beschikbaar uit die periode.

We doen ons best voor de monsters, maar Leslie geeft geen castoreum. Ze heeft waarschijnlijk net nog ergens geurmerken uitgezet. Helaas. De rest van de monsters gaat goed en ook het oormerken gaat voorspoedig. Gelukkig zijn de vorigen niet uitgescheurd, maar waarschijnlijk heeft Kolbjørn ze er netjes uitgehaald door ze door te bijten. Daardoor zitten de gaten van de vorige oormerken er nog en kunnen we nu gewoon de nieuwe in de gaten van de vorige zetten. Wel zo makkelijk en ook veel fijner voor de bever. Helaas hebben we niet meer dezelfde kleur combinatie voor handen die Leslie eerst had. We zoeken een vergelijkbare combinatie, maar in het donker is het nog even een discussie of de merken oranje, roze of licht-rood zijn. Het is wel belangrijk dat we het goede opschrijven! We besluiten dat het licht-rood is. Nu snel wegen en dan kunnen we haar loslaten.

Frode belt opnieuw. Hij vraagt zich af waar we blijven. We verontschuldigen ons en leggen uit dat we een bever hadden gevangen. We kunnen nu direct komen, maar moeten zeker nog een half uur varen. Frode kan echter niet meer zolang blijven. Hij moet de volgende dag al om 4 uur ’s morgens helpen met de bevers voor Schotland. Helaas, maar dan moeten de studenten het deze keer zonder bevers doen. Frode heeft wel een vuur gestookt, ze bever-vlees laten proeven en Noorse drank, ze laten zien hoe een bever-huid wordt geprepareerd, etc.

We varen stroomafwaarts richting de haven. Nu is er opeens leven op de rivier! In het eerstvolgend territorium zien we een bever de burcht in duiken. Buiten ons bereik dus, maar in ieder geval zien we weer bevers. De radio apparatuur geeft helaas nog steeds geen signaal.

Het territorium daarna zien we ook een bever naast een burcht zitten. Als we erheen varen, duik hij of zij echter ook snel de burcht in. Ietsje verderop zien we een kit! Hé, maar dat is nieuws, want we hebben in dit territorium nog niet eerder kits gezien dit jaar! Dat is belangrijk voor de reproductie data! We volgen de kit. Heel even zit de kit stil aan de kant en hebben we een kans. We moeten echter eerst zeker weten dat hij niet al eerder gevangen en gemerkt is. Ook kijkt Christian nu eerst voorzichtiger naar de diepte van het water. Maar al dat gekijk kost tijd! En die hebben we eigenlijk niet. Dat blijkt, want als we eindelijk willen handelen, zwemt de bever weg naar dieper water. We volgen zo goed als we kunnen, maar het is hier rotsig en diep, dus we kunnen niets. Ik probeer hem af te snijden en terug naar het ondiepere gedeelte te drijven, maar de bever duikt onder de boot door en haalt de burcht. Shit! Maar in ieder geval weten we nu dat Moses and Torunn een kit hebben!

We varen door naar het territorium van Tommy. We varen voorbij de burcht en hebben dan heel even pauze voor wat koffie om op te warmen, vooral voor Christian. Dan zien we in de verte een bever! Gauw alle koffiespullen aan de kant en ik geef gas. We komen dichtbij en zien een flits van twee blauwe oormerken , voordat hij duikt. Tommy!!! Christian speurt met zijn schijnwerper in het water en ik vaar voorzichtig rond om Tommy terug te vinden. Dan zien we een bever ietsje verder. Gauw erheen, maar dan zien we dat het Leigh is met een grote stok in haar bek. Oeps, die willen we niet hebben! Maar hierdoor zijn we Tommy echt kwijt. We varen heen en weer en zoeken, maar vinden hem niet meer terug. We zijn vlakbij een smal beekje, waar hij waarschijnlijk in gegaan is. Voor ons is dat onbegaanbaar. Helaas, we moeten het opgeven en verder varen.

Volgende territorium zien we weer een bever! Snel volgen we hem. Hij blijft onder water en we kunnen geen zicht krijgen op de oormerken. Hij bereikt de burcht en is weg...Verderop zit er een bever op de oever. Ik vaar er heel langzaam heen, zodat we eerst de oormerken kunnen zien. De bever blijft zitten en kijkt ons vijandig aan. Het is Terje. Sorry knul, jij hebt genoeg stress gehad de laatste maanden met de gps op je rug! We zullen je nu met rust laten.

Dan bereiken we de haven. Ik stel voor eerst de boot gauw op de trailer te laden en ons dan eerst om te kleden. We kunnen daarna de spullen wel in de auto laden. Zo snel mogelijk warme droge kleren aan is wel erg aantrekkelijk! Zo doen we het en als we ons hebben omgekleed en een kop thee /koffie drinken, komt Ola aan rijden. Mooi op tijd zoals afgesproken. We bevestigen de trailer met boot achter zijn auto en hij gaat weer richting de uni en zal daar de boot afzetten. Wij drinken onze thee/koffie op, laden dan alle spullen in en gaan ook naar de uni. Daar uitladen en dan geef ik Christian een lift naar huis. Het is nu half 2.

Gauw door naar huis. Ik noteer welke bevers we hebben gezien en waar, zodat ik dat niet kan vergeten en rol dan snel mijn bedje in.

Ik slaap 1,5 uur en dan gaat de wekker. Half slapend sla ik hem uit en slaap verder. Ietsje later gaat de telefoon over. Christian vraagt of ik me verslapen heb. Oeps, ja dus!! Ik vlieg uit bed, ben in 5sec aangekleed en ren de deur uit. Toen minuten later haal ik Christian op en dan gaan we naar Lunde, waar Frank woont. De bevers voor het Schotse reintroductie project gaan vandaag op transport! Dat willen we niet missen en verder kunnen we mooi helpen. Alle bevers moeten gevangen worden, hun chip gecontroleerd en in de juiste krat worden gestopt. De kratten zelf moeten vooraf worden voorbereid, gevuld met zaagsel en hun favoriete appels.

Met een team van 7 man gaan we aan de slag. Bjørnar en Frank hebben de leiding en zullen met de bevers meer naar Schotland vliegen. Frode en øyvind helpen en zullen hierna de busjes besturen die de bevers naar Oslo Gardermoen brengen. Susan, Christian en ik helpen en maken foto’s. Het is triest om de schrik en verwarring van de bevers te zien als hun burchten kapot gemaakt worden en ze één voor één gevangen worden en in kisten worden gedaan. Frank kan het ook duidelijk niet goed aanzien en draait zich ervan weg. We weten dat het noodzakelijk is en dat de reintroductie goed is voor de bevers in het geheel, maar voor deze individuele bevers is het niet echt een pretje. Ondanks alle geweldige zorgen (Frank spendeert elke dag 3 tot 4 uur aan de zorg voor de bevers) en moeite die we voor ze doen, blijft het gevangenschap voor ze natuurlijk. Dan nu de hele reis naar Schotland en daar dan 6 maanden quarantaine. Maar vanaf het voorjaar wacht hun dan een heel nieuw natuurgebied, ideaal voor bevers qua vegetatie en klimaat en zonder concurrentie van andere bevers. Het zal een paradijsje voor ze zijn.

Met die gedachte vangen we zo voorzichtig mogelijk de bevers en maken we alles klaar voor transport. Om 5 uur zijn ze er klaar voor.

Als ik om half 6 thuis ben, kruip ik achter de pc en open wat literatuur, maar concentreren gaat zo niet. Ik sluit alles maar weer af en duik eerst nog even bed in. Even wat uurtjes inhalen en dan ’s middags weer aan het werk!

Dat gaat ’s middags wel iets beter, maar toch niet echt goed. Ik heb incomplete data voor de reproductie paper; ik mis een flink aantal haar monsters voor de hormoon analyses; Roo antwoordt niet op de mails; en ik ben mijn motivatie een beetje kwijt. Deze uitdrukking wordt al snel een geintje. Ik ben mijn motivatie kwijt en ga dus vanaf vrijdag op ‘zoektocht’! Na onschuldig zogenaamd zoeken in mijn kamer en keuken, ga ik naar de uni voor het International Coffee Hour. Daar is het al niet veel beter. Wel gezellig, maar weinig inspirerend. Ik wil frisse lucht en erop uit. Het is zulk schitterend weer! Lucie en Olga gaan graag met me mee. Het is al in de middag, dus we blijven dicht bij huis en gaan naar Breisås. Het is nieuw voor Lucie en Olga, dus ze laten mij de route kiezen. Ik wil graag naar één van de meertjes, dus ik sla die route in. Ik herinner me vrij veel van de route en zie regelmatig herkenningspunten, dus dat gaat prima. Het is koud, maar zolang we in beweging blijven gaat het prima. Het is wel voorzichtig lopen, want er ligt beurtelings sneeuw en ijs. We bereiken het meertje en het is weer betoverend. We zitten aan de waterkant en het is doodstil. Hier en daar een vogeltje en verder niets. Lucie en Olga voelen het ook en genieten in stilte. De lucht kleurt roze en het is schitterend.

Dan realiseer ik me dat ik dezelfde fout aan het maken ben als eerder!!! Zonsondergangen zijn erg leuk en mooi, maar betekenen wél dat het dan donker wordt en dat is niet handig als je halverwege een wandeling bent!! Zeker niet als je de omgeving niet erg goed kent. Dus maar gauw op weg naar huis. Ik kijk nog even op het miniscule kaartje op mijn telefoon voor de route en denk dat ik het wel weet. Aan de waterkant was het nog vrij licht, maar in het dichtere bos is het al wel een beetje donker en het wordt snel steeds donkerder. Het verschil tussen rots, sneeuw en ijs is nu helemaal nauwelijks te zien, dus we moeten echt voorzichtig lopen. Ik volg de blauwe markeringen op de bomen, maar kan die al gauw niet goed meer zien. Bij elke kruising ga ik dus met mijn telefoon als zaklamp langs de bomen en rotsen rond de kruising.

Terwijl ik me zorgen maak over de route, vinden Lucie en Olga het een spannend avontuur. Heel even maken ze zich zorgen om wilde dieren, maar als ik ze uitleg dat daar geen reden voor is, zijn ze opgewekt en vrolijk en vertrouwen erop dat ik de route wel vind en ze het bos uit loods.

Ik merk echter dat de omgeving anders is dan ik verwachtte en dat de weg langer lijkt te duren. We hebben waarschijnlijk toch het juiste pad gemist. Er is nu echter weinig meer aan te doen en ik besluit dezelfde richting aan te blijven houden en naar beneden te blijven lopen. Dan moeten we vanzelf in het dal en dus de bewoonde wereld uit komen. Dat gebeurt ook. We zien langzaam de lichtjes tussen de bomen door schemeren en lopen opgelucht in die richting. Juist als ik me op dat moment iets ontspan, voel ik opeens mijn voeten wegglijden. Ik ben toch op een ijsplaat beland en ik ga hard onderuit. Auwww, even rustig ademhalen. Lucie en Olga komen aanrennen en ik kan ze net op tijd waarschuwen, want ze zouden bijna allebei net zo hard de ijsplaat op komen rennen!!! Ze stoppen gelukkig net op tijd.

Ik krabbel overeind en we lopen heel voorzichtig het laatste stuk naar de lichtjes toe. We bereiken de rand van een woonwijk, maar we herkennen alledrie niets. We hebben geen idee waar we nou precies zijn en blijven maar gewoon naar beneden lopen. We lopen 20 minuten voordat we eindelijk weten waar we zijn. Een best eindje uit de richting... We passen onze richting aan en gaan nu de berg weer op, want we zijn ondertussen te laag. Na opnieuw zo’n 20 minuten lopen komen we langs de studentenhuizen van Breisås en besluiten we even bij Lele binnen te wippen voor een bakkie thee/koffie en om even op te warmen. Vanaf daar is het dan nog een klein stukje naar de auto en dan breng ik Lucie en Olga naar huis en ga dan zelf ook terug.

Na wat te hebben gegeten duik ik weer achter de computer. Nee helaas, mijn motivatie en inspiratie is nog steeds afwezing. Ik werk wel wat, maar het levert weinig goeds op. Ik blijf piekeren en ongestructureerd werken.

Zondag besluit ik een hernieuwde poging om lekker uit te waaien en de stress weg te wandelen. Ik heb een wandel-route gekozen, maar heb geen adres van het start punt. Ik probeer zo goed mogelijk uit te vinden hoe ik zou moeten rijden, maar zo te zien is het alleen te bereiken via onverharde wegen, dus het is lastig te vinden op kaarten of routeplanners. Ik probeer het gewoon maar. Het eerste deel gaat goed en ik vind het onverharde pad. Echter de Y-splitsing die ik daarna verwacht zie ik niet. Wel zie ik sneeuw en ijs. En steeds meer daarvan ook op de weg. Ik rijd heel langzaam, maar voel me toch niet echt helemaal prettig en besluit dan ook al snel niet verder te zoeken, maar gewoon de auto te parkeren en te voet ergens een pad in te slaan en dan wel te zien waar ik heen kan wandelen. Dit pakt goed uit. Ik vind al heel snel markeringen op de bomen en rotsen, dus dit is een gemarkeerde wandeling. Waarheen en hoe lang weet ik niet, maar ik hoef me in ieder geval geen zorgen te maken dat ik misschien de weg terug niet kan vinden. Ik kan altijd omdraaien en de markeringen gewoon weer terug volgen.

Ik volg het bergweggetje wat zich omhoog slingert. De zon schijnt, er zijn beekjes en mini-watervalletjes overal, merendeels bevroren wat schitterende ijspegels geeft.Ik kom niemand tegen en zie en hoor ook niemand. Opeens ben ik de markeringen kwijt. Ik ga terug tot de laatste markering en kijk dan goed rond. De route blijkt van de weg af te gaan en op een heel klein paadje rechtstreeks tegen de berg op verder te gaan. Ik klauter het paadje op en vervolg de route omhoog. Ik heb nu regelmatig mooi uitzicht over de lager gelegen gedeeltes.

Als ik na een half uur klauteren bij een klein berg weitje kom, vind ik het wel welletjes. Plat op mijn rug in de sneeuw met de zon in mijn gezicht. Heerlijk!! Eindelijk kom ik echt helemaal tot rust, helemaal ontspannen. Ik ga nog een half uurtje verder naar boven, maar de top is nog steeds een flink eind verder en ik vind het wel genoeg zo. Naar beneden kost ook nog de nodige tijd en ik wil niet opnieuw het risico lopen om in het donker terug te moeten komen.Ik ben netjes op tijd terug en voel me weer helemaal opgeladen. Dat heeft gelukkig ook een positief effect op mijn werk. Missie geslaagd, motivatie terug gevonden, verstopt op een Noorse berghelling! ;)

’s Avonds ga ik naar Grivi. Lele oefent een presentatie die hij moet houden en wij spelen publiek. Ik doe mijn best opbouwend commentaar te geven, maar hij is gestressed en zenuwachtig en zijn Engels is nu helemaal hopeloos. Uiteindelijk neem ik zijn laptop over en verbeter de spelling en grammatica en maak wat kleine wijzigingen in de opbouw. Hij oefent daarna nog twee keer en het gaat steeds beter. Daarna drinken we nog een bakkie en help ik Lucie met wat computer problemen. Ik ben een computer analfabeet, maar toevallig vroeg Lucie net een paar dingetjes die ik wél weet, dus daar kon ik haar wel mee helpen.

Maandag komen Tanya, Nargiza, Alina en Mike weer thuis na een weekje Italie. Nargiza is dinsdag jarig, dus we hebben als verrassing een feestje voor haar georganiseerd. Erg gezellig, foto’s kijken met zijn allen en samen eten.

Dinsdag heb ik ook weer een stapje voorwaarts in mijn Noors. Ik ben gevraagd om voor de rest van de studenten mondeling in het Noors samenvattingen van twee teksten te geven en daarna in het Noors een aantal vragen over de tekst te beantwoorden. De tekst vind ik niet moeilijk, maar zelf zinnen formuleren en spreken is toch wel een stap lastiger. Het gaat gelukkig vrij goed en ook bij de vragen weet ik ze allemaal te beantwoorden, ook al is de grammatica en uitspraak nog niet helemaal goed. Daarna vertaal ik een deel van de teksten voor de groep. Dat is gelukkiger een stuk makkelijker. Ik ben er in deze mini cursus achtergekomen dat ik talen toch wel heel erg leuk vind. Dat wist ik al wel, maar was het weer een beetje vergeten. Het boeit me hoe een taal ontwikkeld is, de grammatica, uitdrukkingen, overeenkomsten en verschillen met andere talen en dialecten... De cursus Noors is voor mij niet alleen het leren van de Noorse taal, maar ook heeft het mijn Engelse woordenschat uitgebreid en heb ik sneller leren schakelen tussen verschillende talen. In de groep studenten zitten Amerikaanse, Canadese, Nederlandse, Italiaanse, Spaanse, Estse (Estland) en Kirgizische studenten. Voor de meeste in Engels dus niet de moedertaal en voor een aantal zelfs niet de tweede taal. Uitleg of vertalingen in het Engels leveren dan ook problemen, zeker aangezien het Engels van de Noorse lerares ook niet foutloos is. We switchen dus continue tussen talen om elkaar te helpen en dingen uit te leggen. Noors, Engels, Spaans, Italiaans, wat Duits en een woordje Russisch hier en daar wisselen elkaar af. Afgezien van het Russisch begrijp ik alle talen in meer of mindere mate en dat maakt me regelmatig een gewenste tussenpersoon om te vertalen. Er wordt gegrapt dat ik eigenlijk vertaler had moeten worden.

Woensdag vragen Elvira en Altynai me om hun opstellen in het Engels door te lezen en te verbeteren. Het zijn wel interessante opstellen, dus ik vind het wel leuk ze te lezen en gelijk wat te corrigeren. Hun Engels is niet goed, maar beter dan ik had verwacht. Ze schrijven beter dan dat ze spreken.Op de weg naar de computer ruimtes kom ik Christian tegen die me vraagt om te helpen met zijn literatuur en verwijzingen.

Uiteindelijk ga ik naar huis om daar verder te werken. Ik help graag, maar kwam zo niet echt aan mijn eigen werk toe haha.

Donderdag wordt een drukke dag. Frank is terug en we hebben een bijeenkomst van het ‘beaver team’. Een hoop praktische dingen bespreken, feedback over hoe zaken geregeld zijn en hoe het gaat en suggesties voor veranderingen. Ook kan ik nogmaals iedereen vragen over de haar monsters. Hoewel iedereen zijn hersens pijnigt waar die monsters heen kunnen zijn, we komen er niet verder mee.

Ik wil na afloop Frank spreken. Ik had eigenlijk al zo ongeveer besloten de hormoon analyses op te geven, aangezien mijn tijd hier bijna om is, een deel van de monsters missen en ik geen echt goede set up heb voor alle vergelijkingen. Roo mailde echter gisteren (eindelijk sinds 1,5 week) en pusht me toch om het wel te proberen. Ik wil dat uiteraard met Frank nu bespreken. Daarnaast wil ik over de reproductie data spreken, want ik heb wat incompleet werk gekregen, maar mis nogal wat en wil verder ook preciezer mijn focus afbakenen.

Frank kan eigenlijk niet, want hij heeft een vergadering. Alle begrip, maar dan wil ik wel op korte termijn een andere afspraak. Hij stelde maandag voor, maar dat duurt me te lang en dinsdag gaat hij al weer weg. Ik houd mijn poot stijf en moet en zal vandaag dus een afspraak krijgen. Frank gaat overstag en zegt zijn vergadering af. Eindelijk kunnen we gauw alles doorspreken en spijkers met koppen slaan. Ik ben toch weer overtuigd om alsnog het lab in te gaan. Ik weet nu hoe ik mijn set ups willen veranderen en wat verkleinen zodat de missende monsters niet nodig zijn. Ook heb ik het reproductie-werk duidelijker. We zijn precies op tijd klaar, zodat Frank een volgende bespreking kan halen en ik de laatste les Noors kan bijwonen. Voornamelijk herhaling en nog wat oefenen.

Daarna ga ik door naar de bovenste verdieping waar de kantine voor de werknemers is. We mogen deze kantine vanavond gebruiken voor de internationale studenten, want we gaan Thanksgiving vieren! Een idee van de Amerikaanse studenten die ons allemaal wel willen laten zien wat Thanksgiving inhoudt.

Ik ben een uur eerder om te helpen met het klaarzetten en dekken van de tafels, het ophalen van de kalkoenen, alle warmhoudplaatjes aansluiten, etc.. Langzaam druppelen de internationale studenten binnen. Iedereen heeft een gerecht meegebracht, zodat we een heel gevarieerd scala aan gerechten hebben uit alle uithoeken van de wereld.

Voor het eten vertelt Josie, één van de Amerikaanse studenten, over het ontstaan van Thanksgiving en wat het inhoudt en daarna vertellen alle Amerikanen wat Thanksgiving voor hun betekent en hoe ze het thuis vieren.

Erg gezellig en het eten is top.

Ik ga daarna naar de computerruimtes beneden. Ik weet nu eindelijk precies hoe ik verder wil met het project en dus wil ik aan de slag. Het aanpassen van de set up, rekenen aan de benodigde monster groottes, opzoeken van protocollen, uitprinten, etc.. Om 11 uur schrik ik op door de alarm-bel. Het is de waarschuwing dat iedereen het gebouw uit moet, omdat om half 12 het alarm echt wordt ingeschakeld en dan reageert op elke beweging. Ik bedenk me dat ik mijn college pas in de auto heb laten liggen en dat je die nodig hebt voor de deuren buiten de gewone openingstijden. Oeps, niet zo handig! Gelukkig kom ik een stel Noorse studenten tegen die ook tot laat hebben gewerkt en zij openen de deur voor me.

Vrijdag sta ik op tijd in het lab. Ik zoek alle haar monsters uit en in de loop van het zoeken irriteert me de wanorde in het geheel zo, dat ik alle monsters op nummer en datum sorteer en in aparte zakjes stop met labels erop. Het kost even wat tijd en moeite en eigenlijk is het totaal mijn taak niet, maar toch ben ik tevreden als het allemaal wat netter geordend is.

Als ik alle haarmonsters heb gevonden die ik nodig heb en op volgorde heb gesorteerd, kan het echte werk beginnen. Van alle monsters weeg ik 7-20mg haren af en knip ze in zo klein mogelijke stukjes (3-4mm) en stop ze in een nieuw buisje met het juiste nummer erop. Wat een monniken-werk... Het kost per monster zo’n 10-15 minuten. Aangezien het zo’n 60 monsters zijn.... reken maar uit!

Rond half 4 komt er kerstmuziek uit de gang. Ik ben samen met een Spaanse nog in het lab aan het werk als Bjørn ons daar aantreft. Hij nodigt ons spontaan uit voor het “Julebord” (kerstfeest) wat ze vanavond hebben met het hele departement. Kerstfeest? Eind november? Tja, beetje vroeg, maar wel leuk. Dus we ruimen gauw onze spullen op en sluiten ons aan bij het feest. Iedereen is in pak of jurk, dus we voelen ons een beetje afsteken, maar niemand lijkt er aandacht aan te schenken. Ze hebben het eerste deel van het feest op de uni en daar hoort een soort kleine competitie bij. Na champagne te hebben gedronken, krijgen we een boekje met vragen en opdrachten in het Noors. Ik vertaal en we beantwoorden de eerste vragen samen. Dan gaan we de opdrachten doen. De eerste post is bij Frode en ik kan het niet laten hem uit te lachen. Hij is helemaal in het wit met rode slingers om zijn hoofd. Heel serieus laat hij ons 4 verschillende glaasjes bier proeven en moeten we opschrijven welk bier wat is.

De volgende post is wijn proeven met een blinddoek om en dan zeggen of het wit/rose/rood is en uit welk land. De kleur is makkelijk te proeven, maar land van herkomst gokken we maar wat. De derde post is bij Bjørn. We moeten twee vloeistoffen mixen en voorspellen hoe lang het duurt tot er reactie optreedt. We gokken wederom en zitten er 15 seconden naast, valt nog mee. Vervolgens krijgen we een aantal vloeistoffen en moeten we telkens twee ervan mengen om door de reacties uiteindelijk 3 buisjes te krijgen met de kleuren van de Noorse vlag. Wit en blauw lukt snel, maar rood is lastig en halen we niet binnen de tijd.

Post nummer 4 is weer een proeverij. Het zijn huis gemaakte sterke drankjes van verschillende soorten planten. We moeten de planten raden. We proeven braaf, maar de meesten zijn bitter en erg sterk. Welke planten weten we totaal niet, dus laten we open.

Voor de laatste post moeten we de doka in. Opdracht is om geen enkel geluid te maken en in een bak in het donker te vinden welk fruit er is. We gaan de doka in en vinden de bak. We steken onze handen erin en aahhhh, koud!! Het is volledig gevuld met ijs!! Braaf zoeken we in het ijs, maar ik voel geen fruit. Op dat moment grijpt er iemand van onder de tafel mijn benen vast. Verbaasd kijk ik naar beneden en moet dan lachen. Ze zijn duidelijk teleurgesteld dat we niet gillen! Lachend gaan we de doka uit. We krijgen halve punten, want ook lachen is geluid en de opdracht was om stil te zijn. De blijven wachten om te zien hoe het volgende groepje het doet en die gillen wel van schrik.

Ondertussen nemen we een tequila en wandelen daarna weer terug naar de rest. Dan realiseer ik me pas hoe laat het is en dat ik Lele had beloofd hem te helpen met verhuizen! Oeps, ook niet slim om al die verschillende alcoholische drankjes te nemen als ik daarna nog moet rijden. Maar goed, ik heb van alles erg weinig gehad, dus het zal wel ok zijn. Gauw naar Breisås, waar we Lele’s spullen inladen en door naar Grivi waar we alles weer uitladen. Lucie en Altynai nodigen me uit voor het eten en daarna eten we ijs wat Lele als bedankje had gekocht.

Zaterdag sta ik op tijd op en ga verder met de haar monsters. Knippen en wegen... ’s Middags kan ik even geen haren meer zien en ga naar de kerst markt die ze in het museum hebben dit weekend. Ze hebben er van alles! Bijna alles is handgemaakt. Kleding, kerst spulletjes, praktische voorwerpen, voedsel, etc.. Ik snuffel er lekker in rond. De meeste makers verkopen het zelf en zitten ernaast of erachter. Ik maak met velen een praatje, soms in Engels en soms in Noors. De oudere generatie kan veelal geen goed Engels, dus dan doe ik mijn best in het Noors. Het is nog erg beperkt en gaat niet vloeiend, maar we begrijpen elkaar wel. Ik koop wat dingetjes en klets wat en bestel typisch Noorse lefsa.

Ik breng mijn aankopen naar huis, eet wat en ga daarna terug naar de uni. Daar werk ik ’s avonds nog een aantal uur door aan de haar monsters.

Zondag doe ik de laatste haar monsters. Nu kan de extractie beginnen. Daarna moeten de monsters overnachten bij 50 graden op een schud machine. Om alle monsters erop te krijgen en te zorgen dat ze tijdens het schudden elkaar niet kapot slaan, gebruik ik wat creatieve oplossingen zoals verschillende plastic pipetten die ik tussen de buisjes in steek. Het ziet er belachelijk uit!

Aan het eind van de middag zou Lucie langskomen met haar opstellen, zodat ik ze kan nakijken. Ze laat echter weten dat ze later komt en vraagt of Olga ook mee kan komen. Natuurlijk. Uiteindelijk komen ze rond 8 uur en komen ook Elvira en Altynai mee. Ze hebben allemaal opstellen meegenomen, dus in totaal heb ik er 6 om na te kijken. Daarvan gaan er 4 over ecofilosofie, geen makkelijk onderwerp. Wat een klus! Uiteindelijk rond ik het laatste opstel af rond 2 uur ’s nachts. De meiden zijn er wel erg blij mee en na nog één bakje thee gaan ze naar huis.

Ik ben blij dat ik ze kan helpen, maar de planning was zo wel ongelukkig.

Maandag wordt een lange en drukke dag in het lab. Het afronden van de extracties en dan beginnen met de assays. Ik heb het vantevoren strak gepland, zodat alle protocollen goed op elkaar aan sluiten en ik efficient kan werken. Dat pakt goed uit en rond een uur of 8 ‘s avonds heb ik het af en heb ik eerste resultaten binnen! Yes! Het is fijn weer in het lab te werken en ik ben blij met de resultaten.

Dan door naar Grivi, want Lele heeft me gevraagd hem te helpen met zijn Noors. Hij heeft deze week examen en is nog niet op het juiste niveau. Dat klopt wel... We lezen, vertalen, doen grammatica oefeningen en houden mini conversaties. Het helpt wel, aan het eind van de avond is het al beter, maar hij heeft nog steeds wel een hoop te studeren. Het uitleggen gaat af en toe ook erg lastig, doordat zijn Engels ook niet super is. Hoe leg je aan iemand het verschil uit tussen hij/zijn/hem als hij in het Engels voor alles ‘him’ gebruikt (him cycles on him bike to him)?

Als ik terug rijd naar huis sneeuwt het. Mooi wit wereldje! :)

Dinsdag doe ik het laatste lab werk. Ik voltooi ook de cortisol assays en krijg ook daarvan de resultaten. Ik mail Roo het goede nieuws. Frank is op vakantie naar Mexico en normaal zou ik hem gewoon hebben gemaild en dan leest hij het wel als hij terug is. Maar Frank heeft me specifiek gevraagd om hem te smsen. Hij legt zonder blikken of blozen uit dat hij van zijn vriendin geen mail mag checken gedurende de vakantie, omdat hij écht vakantie moet vieren, maar dat ze een sms niet zal merken. Ik probeer hem niet uit te lachen, maar het is toch wel een gekke situatie om je begeleider een geheim smsje te moeten sturen wat zijn vriendin niet mag weten haha!

’s Avonds oefen ik opnieuw met Lele en we maken vooruitgang. Daarnaast ontmoet ik weer een groot aantal van de internationale studenten in Grivi en drinken en kletsen we.

Woensdag en donderdag staan vooral in het teken van voorbereidingen. Ik heb besloten mijn laatste tijd in Noorwegen optimaal te benutten en ik wil dus wat reizen. Ik heb besloten naar Bergen te gaan.

Het volgende berichtje vertelt over mijn tripje naar Bergen en omstreken!