Vakantiegevoel!

Ohoh, ik begin nu serieus in de gevarenzone te komen... Ik was er al voor gewaarschuwd en het lijkt nu echt te gebeuren, ik word verliefd.... op Noorwegen! 

Maar laat ik het maar weer even chronologisch houden.

Dinsdag ga ik ’s morgens langs het lab, maar daar blijkt Ralph (de enige die ervaring heeft met de EIA’s) nog ziek te zijn en Bjørn geeft de hele ochtend les. Ik heb dus én geen werkplek, want daar wordt lesgegeven én geen vraagbaak. Dat wordt dus niets en ik ga terug naar huis voor een dagje computerwerk.

Woensdag heb ik meer geluk. Ralph is nu terug en wil me wel helpen met de EIA. Dat betekent dat ik nu eerst de rest van het protocol moet doorlopen met de extracten en dan hopelijk in de middag de EIA’s kan meten. Als ik dan opschiet kan ik vanavond nog veldwerk doen. Ik ga flink aan het werk en ben van 9 uur ’s morgens tot 8 uur ’s avonds flink aan het werk. Ondertussen is het gebouw zo goed als leeg en heeft Ralph een blaadje met instructies achter gelaten die hij ’s middags heeft toegelicht, zodat ik het zelf kan uitvoeren en geen hulp verder nodig heb. Het is meer werk dan ik had verwacht en ik loop opnieuw tegen verschillende praktische probleempjes aan, maar met wat creativiteit is alles op te lossen. Als ik tegen 8en pas klaar ben, ben ik weliswaar te laat om nog met veldwerk te gaan en redelijk moe en hongerig, maar vooral erg blij en trots met mijn eerste resultaten! Het protocol heeft gewerkt en geeft resultaten in de juiste range! De eerste test is dus een succes. Na wat te hebben gegeten, besteed ik een groot deel van de avond aan het invoeren van de resultaten en het opzoeken van analyse methodes.

Donderdag is opnieuw een drukke dag in het lab. Extra gemotiveerd door de gunstige resultaten van de testosteron EIA, wil ik nu graag proberen of ik het ook voor cortisol aan de gang krijg. Dit protocol is wat anders en vereist onder andere dat de monsters een nacht blijven staan om te incuberen, dus ik zorg in de ochtend dat alles voor het veldwerk klaar staat en geregeld is en dat alle benodigde vloeistoffen gemengd en klaar zijn, zodat ik ’s middags het protocol kan doorlopen. Netjes rond 5 uur ben ik klaar, laat de monsters achter om te incuberen, laad mijn auto vol, eet thuis een hapje en doe warme kleren aan en dan rijd ik door naar Akkerhaugen. Ik heb kunnen regelen dat ik de boot van Veronica kan lenen. Ik ken de boot weliswaar niet, maar met wat instructies hoe ik hem kan vinden ga ik er vanuit dat het wel goed komt. Het is een oranje boot en ik zie gelijk een oranje boot liggen als ik de waterkant bereik. Ik parkeer de auto, loop voorzichtig over het wiebelige steigertje naar de boot, spring er in met de sleutels in mijn hand, kijk rond en .... zie geen motor?!??!! Euhm, ohoh, zou dit een misverstand zijn geweest dat ik een motor mee had moeten nemen uit de garage? Nee he?? Maar wacht, een benzinetank zou onder de bank zijn, had Veronica gezegd, en in deze boot was geen ruimte onder de bank, dus zou dit misschien gewoon een andere boot zijn? Ik klim weer ui t de boot, stap ik de auto en rijd langzaam stroomopwaarts langs de havenkant. Ja hoor, na zo’n 200 meter ligt daar een andere oranje boot!! Ditmaal mét motor! Ik stop de auto en spring vanaf de steiger in de boot... *plons*.... Shit! Ik had beter moeten kijken! Er staat water in de boot, wat voornamelijk in het diepste punt onder de banken zit, totdat er iemand in stapt en het evenwicht in de boot verstoord wordt. Het water stroomt over mijn schoenen en broekspijpen en mijn sokken soppen in mijn schoenen. Fijn begin. Nou ja, ik ben nu toch al nat, dus blijf staan, grijp een emmer en begin te hozen. Als het meeste water eindelijk uit de boot is, haal ik alle spullen uit de boot en laad de boot vol. Best een klus zo in mijn ééntje, maar na wat flink sjouwen zit alles er in. De benzine tank aansluiten, alle touwen en kettingen losmaken waarmee de boot vastligt en dan probeer ik de motor te starten. Ik trek aan het startkoord, maar de motor geeft geen reactie. Dat gebeurt wel vaker de eerste keer, dus ik trek en trek. Geen resultaat... Ik check de aansluiting met de benzinetank nog eens, pomp handmatig de druk op, en probeer het nog eens. Nee hoor, mooi niet. Ik weet het niet meer en bel Veronica op. Die helpt me gelukkig snel uit de brand; ik ben een klipje vergeten die de andere motoren die ik tot nu toe gebruikt heb al standaard om hadden staan. Oke, de motor loopt en ik geef gas. De boot schuift naar achteren uit de haven en *snok* blijft op zijn plek. Zucht, wat nú weer?? Er blijk nóg een ketting aan de boot te zitten, onder water. Ook die maak ik los en dan kan ik eindelijk vertrekken!

Het is wel even wennen, want deze boot is veel gevoeliger en trekt verder nogal naar rechts. Ik probeer de lading zo evenredig mogelijk te verdelen, maar hij blijft wat naar rechts trekken. Maar al gauw wen ik er aan en kan ik vol gas richting Bråfjorden. Ik geniet van de tocht. Wat is Noorwegen toch schitterend! De bossen, de velden, de heuvels, de rivier zelf en al het leven eromheen! Genieten! Als ik het meer op vaar, check ik de kaart want ik heb de burcht die ik vanavond in de gaten zal houden nog niet eerder gezien. Hij moet in een beek liggen die halverwege het meer uitmondt. Dat gedeelte van het meer is nogal ondiep, dus normaal varen we daar met een flauwe boog omheen. Dat zorgt er echter ook voor dat we weinig weten van de familie bevers die daar woont. Ik stuur het ondiepe gedeelte in en geniet van de groep Canadese ganzen die langzaam opstijgen als ik in de buurt kom. Oeps, ik laat me iets teveel afleiden en merk dat de motor bijna in de modder draait. Ik trek de motor gauw omhoog en wil hem een klein stukje terug laten zakken, zodat hij net in het water steekt. Maar de motor wil niet meer omlaag! Wat ik ook doe, de motor blijft stug boven water. Ik realiseer me dat ik voor de eerste keer ook de peddels ben vergeten. Dus ik dobber in het midden van het meer, het is bijna donker en ik kan geen kant op... Just great... Na echt alles te hebben geprobeerd wat ik kan bedenken, bel ik Veronica maar weer op. Zij bevestigt in ieder geval dat dit probleem wel vaker opduikt en dat ze me vergeten was te waarschuwen. De oplossing kan ze echter niet goed uitleggen in het engels. Ergens onder de motor moet iets metaals zitten wat ik dan met de hand naar beneden moet duwen ofzo. Ik snap het niet, maar beloof het te proberen. Met allebei mijn handen vrij, hang ik met mijn hoofd bijna in het water om te kunnen zien hoe het onder de motor in elkaar zit. Ik pruts en probeer, weet een aantal keer bijna mijn vingers tussen de metalen delen te krijgen, maar uiteindelijk lukt het dan! De motor klapt weer terug naar beneden en zinkt gelijk vast in de modder. Shit, dat is waar ook, dat gaat ook niet werken. Ik haal de motor dus maar weer omhoog en spendeer nog eens lange tijd met prutsen om de motor in één van de standen te krijgen tussen totaal omlaag en totaal omhoog in. Ik kan hem met wat moeite in die standen krijgen, maar niet stabiel, dus zodra ik de motor dan wil starten, valt hij alsnog in de laagste stand. Na ruim 10 minuten prutsen ben ik het zat. Ik heb de schemer periode al gemist en moet nu toch echt snel een positie innemen bij de burcht. Ik stap dus uit de boot, laat me in het water glijden en begin de boot te trekken. Dit gaat vrij goed, ook al gaat het langzaam. De modder zuigt mijn laarzen met elke stap diep weg, dus ik kom maar langzaam vooruit. Het is wat zoeken naar de beek en ik ga twee keer verkeerd, maar uiteindelijk vind ik hem. De plek waar de beek uitmondt in het meer is erg ondiep en de boot loopt daar vast. Ik besluit te proberen te voet verder te gaan, maar als ik de beek wil oversteken met mijn papier-map, schijnwerper, accu, etc. blijkt er één diepe geul te zijn waar ik doorheen moet. Voorzichtig probeer ik hoe diep het is; het water komt tot mijn knieen, tot mijn heupen, tot mijn middel.... Ik probeer nu alle spullen boven mijn hoofd te houden, maar dat is toch wel geweldig zwaar, vooral door de accu en schijnwerper! Ik ben nog steeds niet op het diepste punt... Het water komt uiteindelijk tot halverwege mijn ribbenkast en voetje voor voetje schuifel ik naar de overkant. Dan wordt het snel ondieper en ik plof al snel op de oever neer. Pfffttt, wat een hindernissenbaan lijkt het op deze manier!

Ik sluit de schijnwerper aan en probeer een goed zicht op de burcht te krijgen. Ik moet nu zo snel mogelijk een positie kiezen en dan doodstil blijven zitten, want anders komen de bevers hier helemaal niet meer in de buurt. Maar ik kom er achter dat ik óf geen zicht heb op de burcht door de bocht in de rivier en alle bomen en takken in beeld, óf ik zit nog geen 10m van de burcht af en dan schrik ik warschijnlijk de bevers af. Het is kiezen uit twee kwaden en ik besluit het maar gewoon te proberen. Ik zit zo’n 15m van de burcht af en kan de burcht en een klein stukje van de beek eromheen zien. Lang niet ideaal, maar het is het beste wat ik er nu van kan maken. Ik zit 2,5 uur doodstil en probeer geen geluid te maken. In die periode zie ik 2 keer een bever, die mij ook gelijk ziet, zijn staart op het water slaat als waarschuwing voor de anderen en acuut verdwijnt. Ik kan niets identificeren en heb dus geen enkele bruikbare informatie. Mijn spieren zijn stijf van het stilzitten en de kou en ik heb er wel genoeg van. Ik zie niet waarom het de rest van de nacht beter zou gaan, aangezien de bevers me acuut zien en alarm slaan, dus ik besluit mijn geluk elders te proberen. Gedragsobservaties in Patmos 0 om de data van de proximity loggers te verifieren! Jan Marc en Hannah-Sinnøve zijn twee bevers in Patmos 0 die allebei zijn uitgerust met proximity loggers. Verder is Patmos 0 een geschikt territorium, vrij open, wat verlicht door de nabijheid van de haven en weinig verstopplekken in de vorm van beekjes en holen. Ik besluit dus terug te gaan richting Patmos 0, maar dan moet ik eerst de beek weer oversteken. Ik zie een herhaling van de heenweg niet echt zitten en besluit eerst zonder de spullen over te steken en te kijken of ik de boot niet in de geul kan krijgen. Het oversteken is ook zonder spullen tricky, want als ik echt nat word gaat de rest van de nacht heeel koud worden! Het lukt redelijk en op mijn tenen schuifel ik door de geul. Ik weet de boot met wat moeite rond de zandbank te manoevreren en in de geul te krijgen. Ik kan nu met hulp van de boot oversteken en de spullen in de boot zetten. Dan steek ik opnieuw over, klim weer uit de boot en begin hem uit de beek te slepen. Het is opnieuw een lange weg tot het midden van het meer waar het water dieper wordt. Het is goed dat ik flink in beweging blijf, want het koude water om me heen is ijzig!

Als ik het diepe gedeelte bereik, klim ik gauw weer in de boot, laat de motor zakken en start. Pfft eindelijk weer gewoon varen, dat is een opluchting! De weg terug naar de haven is nu verder een makkie ook al moet ik geconcentreerd varen in het pikkedonker. 

Als ik in Patmos 0 kom, laat ik de boot even dobberen om met de radio apparatuur de bevers op te sporen. Dan blijkt echter dat alle frequenties in het boekje geschreven staan behalve die van Hannah-Sinnøve... Shit, dat wordt dus al niets. Nou ja, dan maar hopen dat Jan Marc bij haar in de buurt zit, zodat ik ze samen kan vinden. Ik probeer de radio, maar krijg geen signaal. De frequentie wat bijstellen, volume bijstellen, alle richtingen proberen, nee hoor, niets... Ok, dan maar wat verder door varen en nog eens proberen. Zelfde resultaat. Tja, dan zit hij waarschijnlijk dichter bij de rechteroever, maar daar is het ondieper... Toch maar proberen, maar de motor loopt inderdaad al snel vast. Dus stap ik maar weer uit de boot. Met in de ene hand een schijnwerper, in de andere hand de antenne, onder mijn arm de radio en dan ook nog ergens het touw van de boot; het is niet echt praktisch, maar het gaat. Ik sop langzaam richting de oever, maar krijg ook hier geen signaal. Met moeite sleep ik de boot verder en uiteindelijk krijg ik dan een signaal! Het signaal volgend weet ik na 10 minuten zelfs Jan Marc even te zien, maar door mijn gespetter en geplons is hij gelijk gealarmeerd en weg in no time. En tja, volgen is niet echt een optie in dit tempo... Dit hele spel herhaalt zich nog twee keer. Ondertussen ben ik doodmoe, kramp in mijn armen en benen en ben ik het zat. Geen resultaten en dit wordt vannacht ook niets meer. Ik sleep met moeite de boot nu tegen de stroom in terug naar de haven en na een half uur bereik ik eindelijk de plek waar ik de boot weer aanbindt en leeg kan halen. Pfft, de accu’s en benzinetank lijken nu nog zwaarder! Moe stap ik in de auto en rijd naar huis waar ik acuut moe in bed plof, terwijl het nog niet eens zo heel erg laat is. Nou ja, volgende keer beter!

Ik slaap niet lang, want ik heb een druk programma voor mezelf bedacht. Ik ga vroeg het lab in, waar de monsters hebben kunnen incuberen en ik de laatste stappen van het protocol kan doorlopen voordat ik ze kan doormeten. Ik ben er in totaal zo’n 3 uur mee bezig en heb dan ook de cortisol resultaten binnen! Yes!

Blij dat dat in ieder geval nog wel succesvol gaat, stap ik snel in de auto om Takara, Susan’s hond, op te halen voor een wandeling. Takara is duidelijk blij me te zien en ze reageert goed op me. Ik neem wat brokjes mee voor de zekerheid en ga het bos in. Ik laat haar al snel los, ze luistert prima, en we doen zoekspelletjes en apporteer-spelletjes. Daardoor let ik natuurlijk niet goed op waar ik loop en als ik na een half uur wel weer richting huis wil, heb ik geen idee meer welke kant dat op is... Ik kies maar een kant en blijf in die richting lopen totdat ik hopelijk wat bekends tegen kom. Ook let ik goed op Takara in de hoop dat zij het aangeeft als ze een bekend pad naar huis ziet. Zo vind ik uiteindelijk de goede richting weer, hoewel we wandeling flink langer is geworden dan gepland. Ach, voor Takara is het wel erg lekker en ik geniet er zelf ook wel van.

Het is nu rond 1en en ik rijd gelijk door naar Seljord. Daar is vandaag de drie daagse ‘dyrsku’ gestart. De dyrsku’n is oorspronkelijk een boerenmarkt, wat is uitgegroeid tot een immense country fair. Het is dan ook erg indrukwekkend en erg groot! Ze hebben allereerst natuurlijk de veemarkt, waar paarden, koeien en geiten geshowt worden en meedingen naar de prestigieuze waarderingen. Daarnaast zijn er talloze stands met koopwaar. Je kan het zo gek niet bedenken en je kan het daar vinden. Natuurlijk veel agrarische spullen, varierend van kleine handigheidjes tot complete tractors, allerlei etenswaar met vooral veel typisch Noorse worstjes, uiteenlopende kledingsstands, speelgoed, etc., etc.. Er is zelfs een kermis! Daarnaast is er een tentoonstelling van kunsten en ambachten uit alle Scandinavische landen. Ook hier wordt gestreefd naar een eerste prijs, wat een prestigieuze prestatie is, maar daarnaast is het ook gewoon om het onder de aandacht van het publiek te brengen. Er zijn daarom ook demonstraties van traditionele ambachten. Als laatste hebben ze ook een straat theater elke avond!

Ik kijk mijn ogen uit! Het is veel groter dan ik me had voorgesteld en er is overal wat nieuws en interessant te vinden! 
De koeien tentoonstellingen:

Op de huisdier tentoonstellingen, zie ik o.a. een blauwe vos:

De ambacht demonstraties:

Ik vermaak me met gemak een aantal uur, ook al is het koud. Ik warm me een aantal keer op aan de grote kampvuren die hier en daar branden en aan het eind van de middag ontmoet ik Tanya, Nargiza, Sigurd en SuXhin. Dat klinkt heel gemakkelijk, maar als je afspreekt te ontmoeten bij de ingang en er dan achterkomt dat er twee ingangen zijn.... Je snapt het al, ik stond bij de ene en zij bij de andere, maar na wat druk heen en weer gesms en gezoek hebben we elkaar gevonden. Samen tussen de standjes rond banjeren is nog leuker en we vermaken ons prima!

Ik ga met tegenzin weg, maar ik heb nog meer op het programma staan vandaag!

Ik rijd eerst naar Takara om haar uit te laten en te voeren, maar vind daar tot mijn verbazing Steffi al weer terug! Een halve dag eerder dan verwacht, dus zij neemt nu de zorg voor Takara al over. Aan de ene kant wel jammer, aan de andere kant geeft me dat wat meer tijd vanavond. Ik wil namelijk naar de kust, waar Ola en Kjetil me hebben uitgenodigd om het weekend te blijven als ze daar vogels vangen en ringen!! Ik ga dus gauw naar huis, eet wat, pak mijn spullen, stel de navigatie in en vertrek. Oh, wat ben ik weer blij met die navi! Dit was met de kaart een crime geweest, constant links recht linke rechts, zelfs onverharde wegen gebruikend... Maar met de navi gaat het prima en ruim 1,5 uur later kom ik in Mølen aan! Het is pikkedonker en met moeite vind ik de bestemming. We blijken in een schitterend huisje vlakbij de kust te zitten. Ik ontmoet Jostein, ook een vogel-fanaat, en Ola’s vriendin Hanna. Ze zijn pas net klaar met eten, dus we borrelen nog wat na en kletsen gezellig. Zo gezellig dat het tegen 3en is als ik eindelijk in slaap val. Dat is normaal niet zo erg natuurlijk, maar de wekker gaat weer om half 6! Vogels zijn vroeg op, dus wij ook!
Rond het huisje hangen op verschillende strategische plekken grote netten en daaronder worden vogelgeluiden afgespeeld om de vogels te lokken. Door de ligging en de habitat zijn hier veel vogels, vooral veel trekvogels. We lopen langs de netten en bevrijden voorzichtig de vogels. We noteren de soort en zo mogelijk geslacht en geschatte leeftijd en ringen ze. Het is vrij simpel werk, hoewel het wel secuur gedaan moet worden en het schatten van geslacht en leeftijd is voor sommige soorten erg lastig. Maar het is ronduit geweldig om de vogels van zo dichtbij te zien, alle informatie van Ola en Jostein te horen, alle verschillen in soorten en leeftijden te zien en ze dan weer de vrijheid in te kunnen sturen. Ik vind het steeds intrigerender worden en doe enthousiast mee in al het werk. We vangen tientallen vogels van veel verschillende soorten. Ola en Jostein kennen meestal zowel de Noorse als Engelse naam en regelmatig zelfs de Latijnse naam. Ik doe pogingen de Noorse en Engelse namen te onthouden en te linken aan de Nederlandse benaming als ik die weet. Veel van de soorten hebben we natuurlijk in Nederland ook, maar sommigen niet. Tegen het eind van de ochtend vangen we bijvoorbeeld een Nøttekråke (gevlekte Notenkraker). Deze kraai-achtige komt soms wel in Nederland voor als dwaalgast, maar is eigenlijk een vogel van het hoge noorden en ik kende hem dus niet. Hij is wel indrukwekkend en ik schiet gauw wat foto’s!

’s Middags wordt het rustiger met vogels en maken we een wandeling naar de kust. Uitgerust met telescopen, verrekijkers, fototoestellen en vogelsboekjes zijn we er helemaal klaar voor. We zien talloze vogels van uiteenlopende soorten. Natuurlijk veel watervogels; ganzen, eenden, aalscholvers, kanoetstrandlopers, etc., maar ook vinkjes, meesjes, fazanten, kauwen en kraaien en roofvogels zoals de blauwe kiekendief, sperwer en havik. Ik vind het erg leuk om eens te ervaren hoe het is een ‘vogelaar’ te zijn en vind het verbazingwekkend leuk en interessant. De kust is schitterend en ik geniet sowieso van de omgeving. De zon schijnt en de wereld lijkt gewoon even perfect! Wat een vakantie gevoel!

We lopen terug langs de graven van de Viking-hoofdmannen; grote bergen stenen. Op de foto lijkt het niet zo groot, maar het is zeker 3m hoog!

Bij het huisje hebben we een late lunch, halen nog wat vogels uit de netten en relaxen. Ik heb echt een geweldig vakantie gevoel. Het is tijdloos, we hoeven niets! Tegen het eind van de middag hebben ze nog wel een speciaal plekje waar ik heen moet, dus we lopen naar een ander deel van de kust. Hier komen we op de rotskust uit. We installeren ons op een rots die over de oceaan hangt en ik geniet van de hoeveelheid vogels en vissen om ons heen en de wijdsheid van de zee voor ons. We zien de zon langzaam in de zee zakken en ik geniet... 

We krijgen een belletje dat ze bij thuiskomst een verrassing voor ons hebben, dus we gaan terug zodra de zon echt onder is. Daar laat Ola trots een "Svartspett" (Zwarte Specht) zien! Een flinke vogel, vrij agressief en wat kan die schreeuwen zeg!! Het is een indrukwekkende verschijning!

Ik help Hanna met het avondeten en kijk in verbazing naar de geweldige hoeveelheden. Maar het is al tegen 9en, we zijn de hele dag buiten geweest en vooral de drie mannen zijn flinke eters. Het verdwijnt dan ook bijna allemaal!
Terwijl Hanna en ik staan te koken, hebben ze de vogelgeluiden veranderd. Er klinken nu uilen. En ja hoor, Ola komt trots de keuken in om ons de Spurveugle (Dwerguil) te laten zien. Schitterend!! En zo klein! Met grote ogen kijkt hij ons aan, terwijl hij doodstil op Ola's hand zit. Geen gefladder of geworstel, alleen die verbaasde blik... Wat een schatje!

Aan het eind van de avond noteert Ola alle vogels die we die dag gezien hebben. Ik neem een kijkje en zie dat we in totaal zo'n 72 verschillende soorten hebben gezien!

Als we tegen 2en gaan slapen ben ik echt doodmoe en val als een blok in slaap. Maar niet voor erg lang, want om half 6 gaat de wekker weer.
Opnieuw een ochtend van vogels, vogels en nog meer vogels. Maar het verveelt totaal niet!! Elke vogel is opnieuw een klein wondertje. Ik word steeds handiger in het bevrijden van de vogels uit het net en ken de namen van de meest voorkomende soorten nu en kan van sommige goed geslacht en leeftijd bepalen. 's Middags opnieuw een tochtje langs het strand en we besluiten langer te blijven en pas maandagochtend terug te rijden, want niemand van ons wil weg. Jostein en Ola willen graag fazanten vangen, wat voor hun een vrij ongewone soort is, ook al zijn ze in Nederland nogal standaard. Kjetil, Jostein en ik doen een poging te fazanten op te jagen en in de richting van het net te drijven, wat Ola in de gaten houdt omze gelijk te kunnen bevrijden als ze erin zouden komen. Ondanks onze goede pogingen is het struikgewas echter te dicht en blijven de fazanten over het algemeen doodstil zitten zodat we ze niet vinden. We zien ze wel een paar keer, maar krijgen ze niet richting het net. 
Ik wil dan toch nog graag naar de zee om te kijken of ik zeehonden kan ontdekken of nog vogels die ik niet ken. Het is weer een heerlijke wandeling en we zien een aantal soorten die we gisteren nog niet hadden gezien, zoals 'Hvitkinngås' (brandgans), 'tundragås' (kolgans),  'vandreflak' (slechtvalk), 'alke' (alk), rødvingetrost (koperwiek), grankorsnebb (kruisbek) en meer!
's Avonds bakken we pannenkoeken en hebben opnieuw een heerlijk relaxte gezellige avond.

Maandagochtend slaap ik iets uit met gevolg dat ik wakker gemaakt wordt door een stel opgewonden vogelaars die met een bijzonder vogeltje in mijn slaapkamer staan! In mijn slaperigheid ben ik zelfs vergeten wat voor vogel het was, sorry, maar hij was absoluut erg mooi en ik was wel gelijk wakker!!
Opnieuw een ochtendje gevogeld. Ik neem wat fotootjes van een aantal vogels. Niet de meest bijzondere soorten, maar gewoon vogels die om één of andere reden mijn aandacht trekken. 

Mijn favorietje! Is hij niet schattig met zijn gekke tekening?? Het is een goudhaantje. Naja, goudkippetje misschien eigenlijk haha, want dit is een vrouwtje!

Het wordt gemakkelijk steeds later en ik begin me ondertussen wel erg schuldig te voelen. Ik heb vrijdagmiddag al vrij genomen, het hele weekend weg geweest en nu de maandagochtend ook al... Maar toch is het moeilijk me los te rukken en me er toe te zetten terug te rijden. 
Nog één wandelingetje langs het strand dan! Om zeehonden en ringganzen te spotten. Het is nog steeds goed weer en het is heerlijk langs het strand. Veel later dan gepland rukken we ons los en gaan terug. Daar moet ik toch eerst even alle vogels uit de netten halen en in de kooien plaatsen, want ik vind het maar niets om ze lange tijd in de netten te laten. Dan gauw tassen pakken, nog wat lunchen, opnieuw vogels uit de netten halen, tassen weer ophalen.... en tiktak, tiktak, het is ondertussen al tegen 3en... We lopen eindelijk richting de auto en dan hoor ik wat groters in een net vliegen. Bijna met tegenzin kijk ik om... en zie een sperwer!! We laten de tassen weer vallen, rennen terug en halen hem uit het net. Wow, roofvogels zijn toch wel iets speciaals! Die kracht die ze uitstralen en die felheid in hun ogen! We bewonderen hem uitgebreid, smsen Ola die nog aan het strand is en zetten hem dan veilig binnen zodat hij niet kan ontsnappen.

Dan gaan we eindelijk toch naar huis... Tegen de tijd dat we terug zijn, is de werkdag echt al om. Ik voel me schuldig, maar aangezien deze dag toch al verloren is, gaan we 's avonds naar Nabo waar het elke maandag wijn-avond is, met goedkope prijzen voor de wijn en daardoor een groot aantal studenten. Opnieuw is het dus laat voordat ik in bed lig!

Dinsdagochtend voel ik dat ook... De combinatie van een flink opgebouwd slaaptekort, de goedkope wijn en duidelijk het virus waar Ola het hele weekend mee heeft rondgelopen. 
Ik vul eindelijk de resultaten van de cortisol test in en helaas blijkt het grootste deel te sterk verdund en moet dus over. Ik kom er echter achter dat er geen nieuwe hormoon kits meer zijn, dus ik kan niet verder. Ik ga aan de slag om uit te zoeken welke materialen er allemaal besteld moet worden en hoe dat hier in zijn gang gaat. Ik word weer een paar keer heen en weer gestuurd, maar Frode helpt me uiteindelijk bestellen. Ook probeer ik te regelen of we veldwerk kunnen doen deze week. Het blijkt moeilijk te zijn een boot te regelen en we kunnen ook niemand vinden als ‘trapper’ aangezien Susan en ik daar weinig/geen ervaring mee hebben.

Tussendoor haal ik wat slaap in en probeer het virus onder de duim te krijgen. Rusteloos, omdat het werk achter de pc niet zo wil lukken met de hoofdpijn, maar ik wat wandelingen door de omgeving. Ik verdwaal regelmatig een beetje en kom dan stukken later terug, maar het is hier wel schitterend! Een favoriet is de route langs Bø Elva (rivier).
 

Donderdag avond kunnen Susan en ik veldwerk doen. Ik heb een boot kunnen regelen en het weer is goed. We hebben geen trapper mee, maar besluiten het zelf te proberen. De slagingskans is niet zo hoog, maar niet geschoten is altijd mis. We zijn nog maar net vertrokken als we de eerste bever zien. De kit zwemt naar de kant als ik erop af vaar terwijl Susan het net pakt. Ze springt op de oever en als de kit terug het veilige water in wil, zet Susan snel het net erover heen! Gelijk de eerste keer raak?!?! Hahaha, nee hoor, dat is te optimistisch. Susan heeft het net niet goed genoeg tegen de grond en de kit kan eronderdoor glippen en glijdt snel het water in. Hij zwemt tot het midden van de rivier, draait dan terug en komt boven water en lijkt ons bijna uit te lachen. Ik moet ook lachen en heb vertrouwen in een volgende poging. 
Echter, dat blijkt moeilijker dan verwacht. We zien weliswaar nog 4 andere bevers, maar zodra we ze zien, duiken ze onder water en tegen de tijd dat ik erheen gevaren ben zijn ze pleite. We proberen de radio transmitters te gebruiken om ze te volgen, maar de interpretatie vannacht blijkt een probleem. Zoekend naar Kollbjørn lijkt hij bijna overal op het meer een signaal af te geven! Ik grap al dat hij zich onder boot vast houdt en meelift! Maar eigenlijk is het jammer, want zo hebben we niet veel aan de radio signalen. We varen tot Bråfjorden en weer terug en draaien een rondje over het Nordsjø meer zonder verder succes. Ondertussen is er een flinke mist op komen zetten en wordt ons zicht zo beperkt dat we het maar voor gezien houden. Volgende keer beter en het was een goede ervaring voor ons!

Vrijdagmiddag ga ik naar het "International Coffee Hour". Een leuk initiatief van de uni waardoor ik regelmatig alle studenten terug zie en we bij kunnen kletsen. Na de koffie, wafels en wat babbelen, willen een aantal studenten graag de kerken van Bø zien. Ik bied aan met de auto erheen te rijden, zodat ze niet hoeven te lopen, en ga dan gelijk mee. De 'prost' die ook aan de uni verbonden is gaat met ons mee en verzorgt tekst en uitleg. 
Bø heeft twee kerken; een oude en een nieuwe. De oude is uit de 12e eeuw en de nieuwe is uit 1874. Ik heb de kerken al wel eerder bezocht, maar niet van binnen. Het is leuk om te zien hoeveel de kerken van binnen op elkaar lijken, ondanks dat de nieuwe kerk groter en moderner is. Ook de oude gebruiken, de oude runen en de verhalen achter dingen zijn interessant.

Van links naar rechts; Nargiza (Oezbekistan), Lucy (Kirzichstan), Marcos (Spanje), Kjetil (Noorwegen), ... (Kirzichstan), Brent (USA) en de 'prost' (Noorwegen uiteraard ;)).

Ik zet de studenten weer af op de uni, regel nog wat dingetjes ivm het opladen van alle accu's en batterijen, doe wat boodschapjes en haast me dan om nog op tijd te zijn om Susan op te halen. We gaan naar Frank om daar te kijken hoe hij de bevers in quarantaine heeft voor het Schotse reintroductie project. Hij heeft nu 2 families in quarantaine van de 3 families die ze naar Schotland willen sturen. Ik ben flink onder de indruk van de verblijven die ze voor de bevers hebben gebouwd. Met kleine burchten erin, zwembaden, grote takken, houtschilvers en fruit... het ziet er erg comfortabel uit voor een bever! 

Ik bewonder ook Frank's honden (een viertal Border Collies) en paard en het schitterende plekje waar ze hun kleine boerderij hebben liggen. Ook zie ik een reegeit met kalf en hoor ik een dwerguil.
Later op de avond zie ik in Bø een vos rustig langs de weg lopen. Ik volg hem langzaam met de auto en kan rustig een aantal minuten naar hem kijken. Er is hier overal natuur en leven om me heen, heerlijk!

Zaterdag is nog een echte zomerdag. Zonnig, warm en aangenaam. Ik voel mezelf erg lui en lig op mijn rug onder een loofboom en kijk hoe de zon tussen de bladeren door schijnt. Ahh, weer dat vakantiegevoel!! :) Ik doe weinig nuttigs die dag en voel me daar toch wel een beetje schuldig over, dus als ik in de keuken de zelf geplukte appels voor algemeen gebruik zie, besluit ik in ieder geval een appeltaart te maken om nog wat nuttigs te hebben gedaan zonder achter de pc te hoeven kruipen!
Het is een mooi principe hier in Noorwegen dat iedereen altijd het recht heeft om een ander's terrein te doorkruisen. Door de grote lappen grond die sommige mensen hier bezitten zouden anders grote gebieden natuur ontoegankelijk worden en volgens de Noren is de natuur voor iedereen, dus mag dat niet zo beperkt worden. Dat betekent dus ook dat iedereen over elkaar's terrein mag lopen en je hebt dan zelfs ook het recht om daar fruit te plukken, zolang je het maar daar nuttigt en dus niet met grote tassen weg gaat voor verkoop oid. Telemark staat bekend voor het fruit, voornamelijk de appels en de kersen en ik begrijp absoluut waarom. Zie hieronder een gewone appel vanuit de winkel links en een zelfgeplukte appel hier uit de straat rechts!

En dan smaken ze nog erg goed ook! :)

's Avonds komt Mike langs met zijn kinderen en drie grote schalen. Zweedse "Julgröt" (kerst pap) is een soort rijstepap en in de andere schalen zitten warme kersen en aardbeienijs. Hmmmm, heerlijk!! Die Zweedse keuken bevalt me wel!! :) Ik eet veels te veel en voel me vol en moe.

Zondag is het opnieuw lekker weer en ik heb weer geen zin om achter de pc te kruipen. Ik bak de appeltaart, lees buiten een boek en eind van de middag besluit ik een wandeling te maken. Ik rijd naar Livegen, parkeer de auto en loop naar het uitzichtspunt waar ik nu twee keer eerder ben geweest. Vanuit daar besluit ik een kort stuk de berg op te lopen en dan weer terug te gaan. Tot de top en weer terug is 8km, maar dat is eigenlijk te lang om nu nog voor het donker te doen. Het is steil en glibberig, maar wel goed te doen. Ik bedenk me elke keer dat ik niet te ver moet gaan, maar na elke bocht ben ik nieuwsgierig wat er achter de volgende bocht te zien zal zijn. De herfst begint hier toch echt zijn intrede te doen en de bladeren kleuren, wat een schitterend effect geeft.
 

Het landschap verandert langzaam als ik naar boven loop. Van voornamelijk bos, worden de naaldbomen steeds meer, dan komen er steeds meer open rots-gedeeltes, totdat het er boven ongeveer zo uit ziet:

Het begint nu echt laat te worden, maar ik kan de top zien en wil toch eigenlijk niet opgeven. Terwijl ik twijfel, hoor ik een geluid. Verbaasd kijk ik om me heen. Niemand... Opnieuw een soort metalig 'kloe-kloe' geluid, bijna alsof het mobiele telefoon is ofzo. Ik check mijn telefoon, maar die doet niet. Ik kijk nog eens om me heen, maar er is niemand. Ik loop verder, maar dat geluid blijft nu en dan op duiken. Tot ik opeens een grote vogel zie opstijgen vanaf de top. Het 'kloe-kloe' herhaalt zich nu, maar vanaf veel hoger!! Dan verandert de vogel het geluid is een soort 'prrrrrrròòk'! Het is een grote, zwarte vogel en hij zeilt krachtig en toch wel sierlijk door de lucht over me heen. Gauw een smsje naar Ola om mijn vermoedens te verifieren. Het beschrijven van de geluiden in tekst is toch wel gek, maar ook Ola reageert gelijk met "Totally black, about 1m wingspan, long wedge-shaped tail? Raven, Corvus corax!". Ha, inderdaad, een raaf! Die heb ik afgelopen weekend als klein zwart puntje in de lucht gezien en toen van Ola en Jostein aangenomen dat het een raaf was, maar nu had ik hem dan echt goed kunnen zien en horen. Gaaf!

Oeps, zo is het alweer wat later geworden, maar de top is nu zo dichtbij dat ik toch even gauw naar boven wil en dan weer terug. Ik klim dus verder. Als ik er bijna ben, vraag ik me toch af of het de moeite wel waard is. Mooie uitzichten heb ik al zoveel gezien op deze berg... Dan klauter ik over de laatste rots en zie ik dit;
 
Wow, zeker wel de moeite waard! Een geweldig uitzicht aan de ene kant en een schitterende zonsondergang aan de andere kant. Ik vergaap me aan de schitterende beelden, totdat de zon bijna helemaal onder is en schrik dan. Het wordt nu snel donker en ik moet nog naar beneden! Omhoog heeft me 1,5 uur gekost, dus naar beneden gaat ook nog even duren.
Snel haast ik me naar beneden. Toch kan ik het onderweg niet laten van de schitterende effecten van het licht te genieten...

En dan haasten! Ik heb de Noren naar beneden zien rennen en probeer dat ook, maar ik mis hier duidelijk de ervaring. Door het water wat van de berg afsijpelt, zijn de rotsen glad en glibberig. Ook liggen er overal losse stenen en het is hier en daar flink steil. Als ik te snel ga, glijd ik af en toe bijna uit en moet ik toch afremmen en wat geconcentreerder lopen. Toch gaat de afdaling vrij vlot en doordat het hier vrij open is, is het ook nog niet zo donker. Ik kom pas in de problemen in het laatste stuk als ik echt door het bos moet. Hier is het echt al donker. Ik heb mijn hoofdlampje vergeten en ben eigenlijk nergens op voorbereid... Ohoh, ik hoor het de Noren al zeggen; typische toeristen-fout! Voorzichtig schuifel ik door het bos naar beneden en ik kom gelukkig zonder kleerscheuren beneden!

Zo, wat later dan ik had beloofd, maar toch eindelijk weer een berichtje klaar. Ik probeer elke week wat te schrijven, maar heb soms gewoon geen zin om zo lang achter de pc te zitten haha! Tot volgende keer!