De spits is eraf!

Het is zover, de reis is begonnen!

De nacht van donderdag opvrijdag was het ontzettend warm, gecombineerd met hard waaien en regen. De honden liepen door het huis te spoken, Carry daardoor ook en op een gegeven moment werd ik zelfs wakker dat er tassen door mijn kamer heen vlogen door de harde wind. Geen goede nachtrust dus en ik werd 's morgens moe wakker. Helaas geen goed begin.

Na de laatste dingen te hebben gepakt en iedereen gedag te hebben gezegd, kon de reis echt beginnen. Met gemengde voelens reed ik weg, spanning, blijdschap, opgewonden, maar ook wel een beetje verdrietig om zo lang weg te zijn en iedereen die ik ken en waarvan ik hou zo'n tijd niet meer te zien.

De eerste 100km gingen probleemloos, maar toen ging het al voor de eerste keer fout en reed ik verkeerd. De routeplanners spraken elkaar tegen en ik raakte in de war. Snel maar even langs de weg gestopt en de navigatie aangezet, die me snel weer naar de goede weg leidde.
Vanaf daar ging het prima. Die navigatie is een uitkomst geweest en het was gewoon geweldig om nergens op te hoeven letten en gewoon braaf doen wat de navi zegt. :)

In Duitsland begon het te regenen en al snel werden het heuse stortbuien inclusief onweer en daarbijbehorende ongelukken en files. Ook wegwerkzaamheden ontbraken niet, waardoor we met slecht zicht ook nog eens over smalle stroken moesten manouvreren. Het was erg intensief rijden en ik maakte me zorgen of ik op die manier wel de hele weg zou volhouden. Op tijd even gestopt, benen gestrekt, wat gedronken en weer op weg. Het volgende traject bleef tot Hamburg wisselend buien, lichte files en stukken droog bewolkt weer. Ondanks het weer viel het rijden me nu toch niet echt tegen en het schoot best lekker op. Rond 13.30 was ik voorbij Hamburg en was de tank bijna leeg, dus ben ik gestopt om te tanken en wat te lunchen. De bagage wat opzij geschoven en lekker even een tukje gedaan in de auto. Wel luxe om languit te kunnen liggen en ik kon fijn even bijtanken. Omdat het toch wel warm en benauwd was heb ik niet al te lang geslapen en ben weer op weg gegaan.

Vanaf hier werd het rustiger op de weg en ondanks dat het nog wel regende, waren het geen stortbuien meer en ook geen onweer. Het reed heel gemakkelijk en ik schoot lekker op. Als snel was ik in Denemarken en oh, wat is dat genieten! Wat een mooi land! Het traject door Duitsland ging af en toe best door mooie stukken, maar veel lijkt toch wel op Nederland en er was weinig wat echt mijn aandacht trok. Maar in Denemarken vond ik het toch wel speciaal. Het glooiende landschap is bijna helemaal bedekt met wuivende graanvelden afgewisseld met boomrijen, struikgewas en toefjes bos.

De weg rustig, het landschap mooi en zo reed het heel gemakkelijk en vlot. Om 16.30 maar weer gestopt, want anders zou ik toch wel heel erg vroeg bij de haven aankomen! Dit was een mazzeltje, ik vond een parkeerplaatsje naast een heuvel waar wat wandelpaden liepen. Ik ben naar boven gewandeld en heb boven op een rots van het uitzicht genoten. Zie foto's!

Na nog wat wandelen en uiteraard verdwalen kwam ik iets later dan gepland weer terug bij de auto. Ik had eigenlijk nog steeds tijd zat, dus heb het mezelf comfortabel gemaakt en heb lekker zitten doezelen.

Verder door Denemarken bleef het lekker rijden en genieten van de landschappen. Regelmatig afgewisseld met meertjes waar ik langs reed of overstak. Hoe verder ik in het noorden kwam, hoe afwisselender het landschap werd. De graanvelden worden hier regelmatig vervangen door velden met hei en gras, waar kleine poeltjes in zijn en af en toe koeien of paarden lopen.


Wel zijn de Deense verkeersregels even wennen. Invoegstroken hebben ze niet, dus auto's vanaf opritten storten zichzelf acuut de snelweg op en iedereen wordt dan, hoe dan ook, geacht aan de kant te gaan. Verder hebben ze erg verwarrend borden die op het eerste gezicht lijken te betekenen 'verboden in te halen'. Echter, dat is toch wel raar op een tweebaans-snelweg, dan je elkaar niet zou mogen in halen en niemand leek daar ook gehoor aan te geven. Na beter bestuderen van de borden bleken de borden eronder een soort voorwaarden aan te geven. Dit waren vaak het soort voortuigen die niet mochten inhalen, tijden van de dag waarop het wel of niet mocht en het aantal kilometers vanaf het bord waar het voor gold. Ook staan er regelmatig driehoekige borden met "Pas op, files" en ondanks dat ik toch op een doordeweekse dag reed, had ik regelmatig een lege snelweg voor me en nooit iets wat maar in de verste verte leek op een file... Naja, rare jongens, die Denen! ;)

Dat gevoel werd nog sterker toen ik bij een wegrestaurantje stopte om wat te eten. Ik had al wat moeite met het ontcijferen van de kaart, hoewel simpel redeneren veel oploste. Zoek je 'kip', kijk dan onder het kinder menu waar je geheid "kyllink nuggets" vindt, tadaaa, kyllink is dus kip! ;)

Ik koos een salade met o.a. dus kyllink en probeerde dat bij de kassa duidelijk te maken. Engels kennen ze niet en bij mijn Duits keken ze ook wat moeilijk, dus ik heb het niet moeilijker gemaakt dan het is. "Salat! Kyllink!" Dat leek me duidelijke taal. Krijg ik echter toch weer een volzin in het Deens terug... Verdorie, dat snap ik niet! Moeilijk gezicht getrokken en mijn schouders opgetrokken en toen besloot hij het ook makkelijker te doen. Wijzend op de drankjes kijkt hij me vragend aan. Aha, hij wil weten of ik wat wil drinken. Ik schud mijn hoofd. Hehe, driftig begint hij op de kassa te tikken en noemt een getal. Ik steek een briefje van 100 toe en krijg wisselgeld terug, maar dan geeft hij me ook een blauw rond geval. Ik kijk hem vragend aan en hij kijkt vertwijfeld terug. Na even denken zegt hij alleen iets wat lijkt op "Piep!". Jaaaaja... Nou ja, ik knik maar gewoon braaf en ga aan een tafeltje zitten.
Regelmatig worden er borden gebracht en roepen ze wat het is en dan komen de juiste mensen het halen. Het klinkt voor mij allemaal als chinees en ik wacht maar gewoon af. Op een gegeven moment valt het me op dat een gerecht niet wordt gehaald, zou dat dan voor mij zijn? Terwijl ik twijfel, begint het blauwe geval inderdaad te piepen en wijst degene van achter de kassa triomfantelijk van mij naar het bord wat zijn collega vast heeft. Hahaha, piepen dus! Het is in ieder geval duidelijk!

Het eten is heerlijk en voldaan stap ik rond 20.00 weer in mijn auto. Tja, de navi zegt het al, op deze manier ben ik rond 21.00 al bij de haven! Dat is dus vijf uur te vroeg! Ik overweeg een omweg te nemen om nog een stadje te bekijken of ergens te wandelen, maar het regent weer eens pijpestelen en het schemert al. Het is niet zo'n aantrekkelijk idee. Ik besluit gewoon naar de haven te rijden en eventueel in Hirtshals zelf nog wat rond te kijken.

Om 21.10 bereik ik inderdaad zonder problemen (lang leve de navigatie :)) de haven. Ik check in, zet mijn auto in het juiste baantje en klauter gauw over alle stenen en heuveltjes naar de zee. Wow, indrukwekkend! Vlakbij ontdek ik een veldje met aparte zee-plantjes en na beter kijken herken ik één van de twee als eetbaar. Geen idee hoe het heet, maar ik had ze niet lang geleden bij Netty nog gegeten en ze zagen er identiek uit. Toch maar even proeven dan. Ja hoor, precies dezelfde zilte smaak. Best lekker, dus ik pluk een bosje en al knabbelend klauter ik verder (op mijn slippers natuurlijk, heel handig). Er is niemand in de buurt te bekennen en als ik over de rand kijk naar de rotspartijen en de golven onder me, heb ik toch even spijt dat ik op mijn slippers de klim heb gewaagd. Maar als ik eenmaal zit en uitkijk over de zee is het een machtig gevoel en ben ik blij dat ik het gedaan heb.

Ondanks de bewolking kleurt de lucht toch wat roze en steken de schepen aan de horizon mooi af. Als ik wat beter kijk, zie ik zelfs de kustlijn van Zweden! Wat schitterend, de grillige kust met oprijzende bergen en daarboven de rozige lucht en daarvoor de donkere zee! Ik probeer het te fotograferen, maar krijg de mooie kleuren en het speciale effect niet vastgelegd.
Dus geniet ik gewoon zelf maar, speel met de talloze lieveheersbeestjes die zijn neergestreken op 'mijn' rots en lees een tijdschrift. Pas als het echt donker dreigt te worden en ik anders niet meer terug durf te klimmen, verlaat ik mijn mooie plekje. Terug naar de auto en tja... dan duurt het nog steeds 3,5 uur tot de ferry vertrekt.

Ik haal koffie, klets met wat Nederlands, lees nog wat, stuur wat smsjes (tegen mijn voornemen in om dat niet te doen ivm de kosten), kijk naar de binnenkomende boten en begin me dan te vervelen. Als het dan ook weer begint te regenen, kruip ik de auto weer in en doe weer een tukje. Maar aangezien ik niet weet wanneer de boot komt en het inschepen zal beginnen, slaap ik onrustig en schrik bij elke geluidje weer wakker. Ook heb ik nu toch wel flink last van mijn rug na de uren rijden en nu het liggen op harde ondergrond. Om kwart voor 1 kruip ik weer in de bestuurdersstoel in de hoop dat we om 1 uur zullen inschepen. Natuurlijk duurde dat wat langer en dan duurt wachten lang. Uiteindelijk rijden we de boot op, parkeren de auto's op een wat wiebelig platform boven de vrachtwagens en campers. Via een smalle gang en steile trappetjes kom ik bij de receptie uit waar ik mijn tickets toesteek. Verbaasd kijkt de receptioniste me aan en vertelt me fijntjes dat ik geen hut heb. Shit, ik ben hartstikke moe en heb weinig zin om de hele nacht door te halen. Vertwijfeld kijk ik rond... Ik besluit een rondje over het schip te lopen om te zien of er leuke dingen te doen zijn of dat ik ergens een enigszins comfortabele stoel kan bemachtigen. De winkeltjes en café's blijken allemaal gesloten en in de café's en restaurants hangen overal bordjes dat er niet geslapen mag worden. Bij het rondlopen zie ik steeds meer mensen met matjes, slaapzakken en kussens zeulen en zich installeren in gangen en hoeken. Tja, dat zal ik dan ook moeten doen, maar dan realiseer ik me dat mijn kussen en deken nog in de auto liggen. Gauw gauw probeer ik mijn weg terug te vinden naar het benedendek waar de auto's staan. Na wat verdwalen en deense scheldwoorden omdat ik de verkeerde kamer in storm, vind ik mijn auto terug en gelukkig mag ik er nog in. Ik gris mijn kussen en een deken eruit en haast me terug voordat ze de schotten sluiten. Pfft, gelukt, maar wat nu... Ik loop door het schip en zie dat alle goede plekken nu bezet zijn. Ik probeer een bank in een café, maar wordt gelijk weer weggejaagd. Uiteindelijk stop ik in een restaurant en leg mijn kussen op de grond. Zoals je op de foto ziet, ben ik niet de enige:

Met een arm over mijn tas (waar mijn hele hebben en houwen in zit; portemonnee, deense en noorse kronen, paspoort, auto sleutel, ticket, telefoon...) dommel ik af en toe weg, maar slaap weinig. Het is warm en benauwd en om 5 uur hou ik het niet meer uit en sta op. Na nog een rondje schip, probeer ik nogmaals een bank in een restaurant en nu is er niemand om problemen te maken. Ik slaap een half uurtje en dan stromen de eerste bezoekers binnen voor ontbijt. Ik dommel nog wat en haal uiteindelijk om half 7 een veels te dure kop hete chocolademelk.

Slaperig wacht ik tot kwart over 7, zoek een toilet op en waag me daarna op het buitendek. Opnieuw in de regen natuurlijk, maar ach dat werkt wel verkwikkend en nu komt Noorwegen in zicht. Ik zie een donkere rand me rotsen en bos en langzaam wordt het steeds groter en duidelijker. We waren langs een rotsig eilandje met de typische Noorse witte huisjes op. Wow, dit ziet er veelbelovend uit!! Langzaam varen we de haven in en om 10 voor 8 ben ik doornat en koud en wurm me weer naar binnen en via de smalle gangetjes en trappen vind ik de auto weer terug. Daar is het natuurlijk opnieuw wachten geblazen, totdat we kwart over 8 de boot afrijden.

Hier begint het echt! Norway, here I come!!!