Nou ja, ik was nu al op weg, dus ik zou wel zien hoe het ging. Al gauw vond ik een "Mini-bank" oftewel een pinautomaat, waar ik mijn voorraad NOK wat bij kon vullen. Twee Noren lieten me heel vriendelijk voor, om vervolgens over mijn schouder mee te kijken, wat ik toch minder prettig vond. Maar zonder gekke dingen, kreeg ik mijn kroontjes uit de muur en kon ik op zoek naar de winkels. Nou ja, winkels genoeg, maar niets wat op de beschrijving van Alina leek. Dan maar gewoon een supermarktje in om in ieder geval wat te eten te halen. Vol verbazing stap ik het 'supermarktje' binnen. Er ligt inderdaad een supermarkt voor me, maar rechts zit ook een bakker, iets verderop een kapper, links is een uitgebreide kledingzaak, een verdieping hoger is een schoenenwinkel en beddenzaak en een verdieping lager moet nog een kledingzaak zijn. Wow, dat is even onverwacht! Maar niet onwelkom, dus ik snuffel rond in de kleding- en schoenenzaken, maar laat me door de prijzen weerhouden om iets te kopen, haal wel een dekbed en beddengoed en scharrel wat eten bij elkaar in de supermarkt. Het is wel even zoeken, maar uiteindelijk vind ik alles wat ik nodig heb. Zelfs jam, ook al zit hij dan in een spuitfles? Och, je moet niet kieskeurig zijn lijkt me, dus ik neem het mee.
Nu heb ik een grote tas beddenspullen en een vrij zware tas boodschappen, maar ik moet eigenlijk nog een internetkabel vinden en eventueel ook wat keukenspullen als een bord, kom en extra bestek. Volgens Alina zit er een winkelcentrumpje aan de rechterkant met o.a. een Spar en een huis/tuin winkel. Ik loop de rechterkant van het stadje door en kom wel twee elektrozaken tegen die allebei dicht zitten, diverse restaurantjes, kledingzaken en een Coop, maar geen winkelcentrumpje. Mijn armen beginnen pijn te doen, dus ik besluit terug te gaan, maar ja.... dan moet ik nog die heuvel op. De zon schijnt en het is best warm. Tegen de tijd dat ik boven ben, voel ik mijn armen duidelijk en zweet ik flink. Ik stort het beddengoed op de vloer, zoek de boodschappen uit en neem alles wat ik de koelkast of vriezer moet mee naar boven, waar ik op de 4e verdieping de koelkast en vriezer kan gebruiken, aangezien degene op mijn verdieping propvol zitten. Daarna lekker douchen en even bijslapen. Na twee nachten weinig tot niet slapen, is dat geen overbodige luxe.
's Avonds laat warm in een pizzaatje op en schuif bij Alina en het Pakistaanse meisje aan. Tanya en haar vriend hebben kersen meegenomen en er staan ook zonnebloempitten. Ze leren me de pitten te eten en proberen me wat Russische woordjes te leren, die ik maar niet goed kan uitspreken en ook nauwelijks onthoud. Maar het is wel gezellig en we kletsen over van alles. Ze vragen me ook hun leeftijden te schatten en tot mijn eigen verbazing weet ik allebei hun leeftijden (25 en 27) precies goed te schatten.
Alina laat me zien waar de reserve lampen liggen en wiebelend op een bureaustoel op wieltjes sta ik electricientje te spelen. Nog met succes ook, want na wat gepruts doen allebei de lampen het!
's Avonds skype en chat ik wat en heb ik het onder andere over de mooie luchten. Zie hier een fotootje ter illustratie:
De volgende dag doe ik het rustig aan. Ik haal mijn auto verder leeg, probeer natuurlijk weer teveel tegelijk mee te nemen en met mijn armen vol spullen duw ik tegen de buitendeur aan, die net zo hard tegendruk geeft. Hè? Verdorie, ik ben buiten gesloten! Ik zet al mijn spullen weer neer en probeer mijn kamersleutel die helaas niet past. Hmm, wat nu? Kloppen geeft geen reactie, ik kan nergens een bel vinden en alle ramen zitten te hoog om naar binnen te klimmen. Tja, dan maar afwachten... Het is gelukkig droog en na 5 minuten zie ik beweging in de keuken op de 1e verdieping. Ik ren erheen, spring zodat ik net naar binnen kan kijken en roep om de aandacht te trekken. Een slaperig Afrikaans meisje in pyama sloft naar me toe en doet de deur open. Ik bedank haar uitgebreid, maar ze knikt alleen en loopt terug naar haar kamer.
De rest van de dag heb ik rustig wat gestudeerd, mijn kamer in gericht en gelezen.
Rond een uur of 6 had ik het wel gehad met binnen zitten en moest ik echt weer naar buiten. Na navraag bleek iedereen ook een sleutel van de buitendeur te hebben, maar ik dus niet. Daar ga ik morgen achteraan, maar had ik nu niets aan. Nou jammer dan, ik blijf toch niet de hele tijd binnen zitten!
Zonder specifiek plan, geen vooraf bepaald doel, ben ik gewoon naar buiten gegaan om wat te zien van dit land. Ondanks verschillende regenbuitjes vandaag en de af en toe dreigende lucht, was ik eigenwijs en pakte alleen een zomerjack mee. Het was warm zat en het de lucht leek wel veelbelovend nu.
Beneden barricadeerde ik de deur in de hoop dat ze hem open zouden laten en dat ik er weer in zou kunnen als ik terug kwam. En dan maar lopen. Gewoon wat links, rechts in de richting die mooi leek. In eerste instantie richtte ik me op een kerkje op een heuveltop die ik kon zien, maar al gauw verloor ik die uit het oog en vond hem niet meer terug.
Ik genoot doodgewoon van al het moois om me heen. Door een droge rivierbedding liep ik de heuvel af en verbaasde me onderweg over de verscheidenheid aan planten, bloemen en vruchten hier. Verschillende wilde bessen en kersen waarvan ik de meesten niet kende, vele verschillende gewassen; granen, knolgewassen en peulvruchten, maar ook boomgaarden met appels, kersen, grote soorten aalbessen, etc.. Weer eens wat anders dan dat saaie mais waar heel Nederland mee vol staat!
De rivierbedding bracht me onderaan de heuvel op de doorgaande weg vanuit Bø. Deze volgde ik in westelijke richting. Normaal is het lopen langs een grotere weg nogal saai. Zo niet in Noorwegen. Aan de ene kant van de weg lagen velden tegen een steile helling op. Met de zon erachter die over de rand heen scheen, kreeg het een gouden randje. Tussen mij en de velden in liep een beekje wat regelmatig uitmondde in ondiepe poelen en daarna weer verder slingerde. Het meanderde parallel aan de weg zodat het wisselend vlak naast me was, of tientallen meters verderop, waardoor ik uitkeek op een moerassig struikgewas en bos.
Aan de andere kant van de weg liep een dichtbeboste helling op. Het bos bestond beurtelings uit loof- of naaldbomen, maar was zonder uitzondering heel dicht. Met de Nederlandse bossen in mijn hoofd, wilde ik eerst een stukje door het bos steken tot ik op een ander pad uit zou komen. In Nederland is het vaak vrij gemakkelijk om dwars door een bos te lopen in plaats van over de paden. In Noorwegen is dat echter heel anders!! Ik zag na een aantal meter al dat dit een onbegonnen zaak was en zelfs als ik me er doorheen zou weten te worstelen, ik waarschijnlijk in no time verdwaald zou zijn.
Dus hield ik braaf de doorgaande weg aan, totdat er een mogelijkheid naar rechts was om de helling weer op te gaan. Deze weg heette "Bergenvegen" en hij gaat dan ook steil omhoog. Langs verschillende huisjes, zonder uitzondering allemaal met mooie houten veranda's, velden en bossen. Als de weg weer naar het westen buigt, begin ik me toch af te vragen of ik zo wel terug kan komen en niet al te ver naar het westen loop en zet daarom de navigatie aan. Die laat me zien dat de weg wel weer naar het noorden buigt, maar geeft ook gelijk de opdracht om om te draaien naar de doorgaande weg, omdat dit weggetje dood zou lopen. Tja, ik wil dan niet eigenwijs doen, maar ik had ook echt geen zin om de hele zelfde weg weer terug te lopen. Dus ik besluit toch eigenwijs te zijn en gewoon door te lopen en als het dan doodloopt zie ik wel weer verder. Zo gezegd, zo gedaan, en uiteraard heeft de navigatie gelijk en loopt de weg al snel dood. Even sta ik vertwijfeld stil op het boerenerf waar de weg is gestopt en dan zie ik een heel klein paadje tussen twee graanvelden door. Het is maar heel erg smal paadje en voor het zelfde geld loopt het natuurlijk halverwege tussen de velden dood, maar het is mijn laatste kans om niet terug te hoeven gaan, dus ik probeer het. Het begin gaat prima, maar halverwege wordt het steeds smaller. Ik moet het graan wegbuigen om er tussendoor te kunnen. Toch gaat het paadje nog steeds in de goede richting. Na de graanvelden kom ik in een bloemenveld terecht, waar de bloemen makkelijk tot mijn middel komen. Stug blijf ik doorgaan en geniet ondertussen van de vele vlinders en vogels die op dit veld afkomen. Aan het eind van het bloemenveld wordt het pad gelukkig breder en kom ik zelfs op grindpad terecht. De navigatie begint gelijk enthousiast te herberekenen en tevreden met mezelf vervolg ik mijn wandeling. De rest van de route leidt me over kleine, maar voor het grootste deel wel verharde wegen en paden tussen boerderijen en velden door. Na elke bocht, doemt weer een nieuw landschap op. Meertjes, velden, bossen, rotsen, en allemaal stralen ze zoveel rust en ruimte uit.
Ik merk dat ik ook wat meer begin te ontspannen en voel daardoor duidelijk mijn nek, rug en bepaalde spiergroepen in mijn benen protesteren door de plotselingen verandering in spierspanning. Gut, ik wist niet eens dat ik al die spieren gespannen hield!
Het laatste stukje gaat lekker heuvelafwaarts en loopt dus makkelijk. Aangekomen bij Langkåshaugen Hybelhus waar mijn kamer is, zie ik dat de deur gelukkig nog open is. Terug in mijn kamer, begint het buiten te regenen. Perfecte timing dus!
Het is wel te zien dat ik eigenlijk zou moeten studeren he? Dan is weblog schrijven wel een goed excuus hahaha. Ik denk dat de verhalen vanzelf minder worden als ik het wat drukker krijg. Mogelijk vanaf morgen dus, als ik de university college ga verkennen en Roo ontmoet die me de eerste 2 weken zal begeleiden.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten